پژوهشگران با متصل نمودن مغز تعدادی موش، موفق به ساخت نوعی کامپیوتر طبیعی شدند

سال هاست که دانشمندان روی اینترفیس های مغز-به-مغز کار می کنند.میگوئل نیکوللیس از عصب شناسان مرکز پزشکی دانشگاه دوک است که در این حوزه فعالیتهای زیادی را انجام داده و به خاطر تحقیقاتش در این زمینه به خوبی شناخته می شود.

تیم تحت سرپرستی وی اخیرا شبکه ای از مغزهای متصل به هم متعلق به موشها را ایجاد کرده اند که تحت عنوان  Brainetاز آن یاد می شود. در این شبکه الکترون های میکروسکوپی مستقیما در داخل ناحیه کورتکس مغزی این جوندگان کار گذاری شده و هر کدام به صورت آنیاطلاعات را با دیگری تبادل می کردند و از این طریق نوعی کامپیوتر اورگانیک یا طبیعی را به وجود آوردند.

این موش ها موفق شدند که با همراهی هم برخی مسائل محاسباتی را حل کنندکه از آن جمله می توان به پردازش تصویر و ذخیره سازی و یادآوری اطلاعات اشاره نمود.

نیکوللیس نخستین بار مغز سه میمون را به یکدیگر متصل نمود و با استفاده از آنها توانست بازوی یک میمون مجازی را حرکت دهد. روش کار به این صورت بود که هرحیوان در یک اتاق جداگانه قرار داده می شد اما مغز های آنها با یکدیگر ارتباط داشت و می توانستند براساس آنچه در مانیتور مقابل به خود می دیدند اطلاعاتشان را با یکدیگر مبادله نمایند.

این حیوانات پس از انجام مجموعه ای از آزمایشات و تجربیات (دانشمندان نخست آنها را در گروه های دوتایی قرار داده و سپس تلاش کردند که ذهن هر سه آنها رابه هم متصل نمایند) موفق شدند بازوی حیوان مجازی را به سمت هدف مورد نظر خود حرکت دهند.

هر زمان که این سه میمون وظیفه محول شده را به درستی و با موفقیت انجام می دادند، به آنها آب میوه جایزه داده می شد. بر اثر گذشت زمان و با تمرین وممارست این حیوانات هماهنگی بیشتری با یکدیگر پیدا کردند.

این پژوهشگران در مرحله بعدی به ایده «ابر مغز» دست پیدا کردند و آزمایشات خود در این رابطه را روی گروهی از موش ها دنبال نمودند. در این مرحله موشها به صورت دو به دو در گروه هایی جای داده شدند و زمانی که یکی از این گروه ها مساله ای را حل می کرد فعالیت مغزی آنها از طریق شبیه سازی الکتریکی به گروه دیگری انتقال داده می شد.

گروه دوم به محض دریافت سیگنال های الکتریکی برای حل مساله، به شکلی آسان تر موفق به حل آن می شدند. گروه های متصل به هم موش ها یاد گرفتند که الگوهای فعالیت مغزی را تشخیص دهند و از این طریق فعالیت ها و وظایف محول شده خود را به بهترین شکل ممکن به انجام برسانند و زمانی که یک محرک خاص به آنها داده می شد فعالیت هایشان را با یکدیگر یکسان سازی نمایند.

در یکی از تست ها، نوعی محرک الکتریکی به این موش ها داده شد که به افزایش و کاهش دما و فشار هوا ارتباط پیدا می کرد و براساس همین کلیدها و محرک ها،موش ها توانستند شانس بارش باران را با دقت ۴۱ درصد پیش بینی کنند.

نتایج حاصل از این آزمایشات نشان داده که عملکرد موش ها به صورت گروهی به مراتب بهتر از عملکردشان در حالت تک نفره و مجزا است.

نیکللیس در جریان آزمایشات خود دریافت که موش ها روشی را برای تقسیم حجم کاری پیدا می کنند و به این ترتیب امکان آنکه یکی بیشتر از دیگری تحت فشار قرار بگیرد وجود نخواهد داشت.

این آزمایش همچنین می تواند به عنوان روشی برای مطالعه رفتارهای اجتماعی در میان حیوانات مورد استفاده قرار گیرد. پژوهشگران بر این باورند که این دستگاه محاسباتی می تواند عاقبت در درمان بیماران صرعی و افرادی که پیشتر یک سکته را پشت سر گذاشته اند موثر واقع شود.