احتمال خروج از کما با تعیین سطح گلوکز مغز قابل پیش بینی است

یکی از مشکلاتی که در این مواقع وجود دارد این است که پزشکان نمی توانند وضعیت بیداری غیرواکنشی (زمانی که چشمان فرد باز است اما بدن او به لحاظ فیزیکی پاسخی به محرک ها نشان نمی دهد) و حداقل هوشیاری (بدن گاهی اوقات به محرک ها پاسخ می دهند) را از هم تشخیص دهند.

البته اشاره نماییم معمولا احتمال آنکه گروه دوم هوشیاری شان را به دست بیاورند بیشتر است. با این همه، اخیرا تحقیقات جدیدی توسط پژوهشگران دانشگاه کورنل انجام شده که هدف آن تشخیص احتمال خروج بیماران از وضعیت بیداری غیرواکنشی است.

این پژوهشگران از پرتونگاری مقطعی برای اندازه گیری متابولیسم مغزی بیماران استفاده کردند و مشخص گردید که این روش برخلاف پایش رفتاری بیماران، تحت تاثیر تفسیرهای جهت دار نخواهد بود.

پژوهشگران دانشگاه کورنل با استفاده از اسکن PET (برش نگاری با گسیل پوزیترون) به شواهد عینی خوبی در مورد اتفاقاتی دست پیدا کردند که درون مغز این بیماران رخ می دهد و خوشبختانه چون این تجهیزات در اغلب بیمارستان های دنیا یافت می شود امکان انجام این بررسی در اغلب مراکز پزشکی و درمانی فراهم است.

براساس اعلام این دانشمندان، با مطالعه متابولیسم گلوکوز در نیم کره ای از مغز که کمترین آسیب و جراحت را برداشته، می توان به شاخص خوبی برای تشخیص میزان هوشیاری دست یافت و این روش به مراتب بهتر از اندازه گیری فعالیت کلی مغز است.

متد ابداعی توسط این گروه از دانشمندان، در بسیاری از شرایط موثر و مفید واقع شد و آنها توانستند از هر ده بیمار، هوشیاری هشت نفرشان از سندروم بیداری غیرواکنشی را پیش بینی کنند.

تا پیش از این پزشکان متخصص با نرخ 60 درصد می توانستند مشخص نمایند که چه کسی از چنین سندرومی بهبود می یابد. حالا دانشمندان دانشگاه کورنل می گویند که یافته هایشان شاخص های ساده، عینی، روشن و دقیقی را در این باره به دست می دهند.