13 نفری که پس از المپیک ناپدید شدند

بسیاری از ورزشکاران ، بازی های المپیک را جایگاهی برای مطرح شدن ، کسب مدال و در پایان برافراشته شدن پرچم کشور خود در این میادین ورزشی می شمارند ،اما در این میان ورزشکارانی نیز هستند که سفر به بازی های المپیک را فرصتی برای پناهندگی و ماندگار شدن در کشور میزبان می دانند.
 
برخی از ورزشکاران به رقابت‌های المپیک تنها به عنوان شانسی برای کسب قهرمانی نگاه نمی‌کنند، بلکه آن را فرصتی می‌دانند برای دستیابی به زندگی بهتر.
 
پناهندگی در بازی های المپیک به یک پدیده تبدیل شده است و به رغم تفاوت در مکان های پناهندگی اما انگیزه مشترک میان ورزشکاران پناهجو ، دست یابی به شرایط زندگی بهتر در کشور میزبان است.
 
در دو دوره گذشته یعنی المپیک سیدنی استرالیا و پکن در چین تعدادی از ورزشکاران آفریقایی پس از پایان رقابت ها از کاروان های ورزشی کشورهایشان جدا شده و در آنجا ماندگار شدند.
 
این بار نیز لندن که شامگاه روز یکشنبه شاهد مراسم اختتامیه بازی های المپیک بود ، با تعدادی از ورزشکارانی که مایل به بازگشت به کشورهای خود نبودند ، روبرو شد.
 
علاوه بر 3 ورزشکار سودانی ، 7 ورزشکار کامرونی ، پس از پایان بازیهای المپیک از وزارت کشور بریتانیا درخواست پناهندگی کرده اند.
 
همچنین پیش از این 3 تن از اعضای کاروان کشور آفریقایی کنگو از جمله مدیر فنی رشته دو و میدانی و نیز مربی رشته بوکس این کشور ماندگار شدن در بریتانیا را به بازگشت به کشور خود ترجیح دادند.
 
شهر ریودوژانیرو در برزیل میزبان آینده بازیهای المپیک است ، شهری که در آن قطعا ستارگان جدیدی به جهان معرفی خواهند شد ، اما در عین حال ، میزبانی المپیک در برزیل فرصتی دیگر برای برخی ورزشکاران کشورهای فقیری خواهد بود که ماندگار شدن در دیار غربت را به بازگشت به وطن خود ترجیح می دهند.