شایعه، کیمیایی، سعید راد و برفی که همچنان می‌بارد / حاشیه‌نگاری سی و دومین جشنواره فیلم فجر

 برف همهچیز را به هم زده است. سه روز است که می‌بارد. آدم‌ها از توی سالن تاریک سینما کهبیرون می‌آیند و چشم‌شان به بارش برف می‌افتد «ای جانم برف»ی می‌گویند و از یاد می‌برندکه چه دیده‌اند.

حالا رسیدن به سئانس صبح سینمای سالن‌ همایش‌های برج میلاد، به کابوسبدل شده. یکی می‌گفت از ساعت هفت صبح در به در دنبال آژانس بوده و بالاخره هشت ونیم راه افتاد که تا ده برسد برج میلاد. نتیجه این شده که بیست دقیقه به یازده، ۲۵ هزار تومان ناقابل را تقدیمراننده آژانس کرده تا «متروپل» را نصفه نیمه ببیند.

سینماهای دیگر هم همین وضعیت را دارند. مثلا اگرچه مدیر سینما آزادیمی‌گوید که استقبال مردم خوب بوده، ولی به خاطر همین برف مجبور شده برای فیلم«عصبانی نیستم» سئانس فوق‌العاده بگذارد.

فعلا که همه جا برف می‌بارد. حتی در سالن سینمای برج میلاد. جنس ونوعش البته فرق می‌کند اما نتیجه همان است. اگر فیلم را دوست نداشته باشی، بیرونکه بیایی، اثراتش را درست مثل وقتی که برف‌ها را از روی پالتویت پاک می‌کنی، ازذهنت می‌تکانی. اگر هم فیلم خوب باشد، از آن یک آدم برفی توی ذهنت درست می‌کنی ومی‌گذاری فعلا همان گوشه بماند تا فیلم بعدی و ...

روز چهارم است. خستگی حالا آرام آرام دارد کار خودش را می‌کند. چهره‌هاخواب‌آلوده‌تر شده‌اند. امسال برای غذا خوردن و چای نوشیدن باید یک طبقه بالابروی. طبقه «MZ»، دیگر از صف‌های طولانی در فضای باز برج میلادو آدم‌های سینی به دست در چادرهای سرد سال‌های گذشته خبری نیست. جا برای نشستن بهاندازه کافی هست و مجبور نیستی زمان اکران فیلم یا موقع غذا خوردن سر پا بایستی.

توی طبقه «MZ» دور تا دورت را تهران فراگرفته است. تهران غرقدر برف و ابر. می‌توانی پشت میزهایی بنشینی که رویش پارچه سپید انداخته‌اند با یکلوزی پارچه‌ای قرمز. می‌توانی همین جور که چای می‌نوشی به چرخیدن دانه‌های برف درباد نگاه کنی و یادت بیفتد که این برج میلاد حالا هویتی متفاوت از آنچه که فکر می‌کردیدر ذهنت پیدا کرده است. دیگر ساختمان عظیمی نیست که برایت شده بود معیار سنجشآلودگی هوا. برجی که انگار جای دماوند را گرفته است. پیشترها، خیلی پیشترها، زمانیکه هنوز در زمینه تولید بنزین خودکفا نشده بودیم، دماوند را که نمی‌دیدیم می‌فهمیدیمهوا کثیف است. حالا برج میلاد را که نمی‌بینیم نوچ نوچ کنان، حرص می‌خوریم که نفسکشیدن توی این هوا به زودی کار دستمان می‌دهد.

ساختمان‌ها اما بهرحال هویت خودشان را دارند. بستگی دارد که تو چطوربه آن نگاه کنی یا چه لحظاتی را در آن گذرانده باشی. مثلا همین سینمایی که مسعودکیمیایی در متروپل نشان‌مان داد.سینمایی که حالا فراموش شده گوشه لاله زار افتادهاست. سینمایی که یک زمانی برو بیایی داشت. خیلی از فیلم‌هایی که آدم‌ها را بعدهاکارگردان و فیلمبردار و تدوینگر و خلاصه سینمایی کرد توی همین سینما اکران شده.کیمیایی هم به همین خاطر سراغش رفته تا برای ما هم «متروپل» یک ویرانه نباشد. حالاموفق شده یا نه، بماند.

چهار روز گذشته و کم کم شایعات دارند جان بیشتری می‌گیرند. یکی می‌گویدفیلمنامه «ملبورن» نوشته اصغر فرهادی بوده که رد شده. پیگیر می‌شویم و تکذیب می‌شود.یکی می‌گوید نیما جاویدی کارگردان همین فیلم برای خواننده‌های آن طرف آبی کلیپساخته است. این هم لابد رد می‌شود. تشابه اسم و فامیل که نشد دلیل و مدرک.

سعید راد که از پله‌ها بالا می‌رود، آدم‌ها در گوش هم زمزمه می‌کنندکه به خاطر دعوای عرب‌نیا با حاتمی‌کیا، نصف بازی سعید راد از فیلم حذف شده ونمایش داده نشده، خبرنگارانی هم که مایوس از سالن سعدی بیرون می‌آیند، در پاسخ اینپرسش که چرا نشست پرسش و پاسخ «متروپل» برگزار نشد؟ شانه بالا می‌اندازند. یکیمی‌گوید، استاد سرما خوردگی شدید دارد، یکی می‌گوید، نخواسته پای فیلمش بایستد،یکی هم می‌گوید بزرگتر از این حرف‌هاست که با چند تا بچه کل کل کند.

ما هم مثل همین دانه‌های برف، چرخ می‌خوریم بین دنیاهای متفاوت.دنیاهایی که هیچ کدام واقعیت ندارند حتی اگر کپی برابر اصل باشند. ولی این چرخخوردن دنیای خودش را دارد. هنوز «طبقه حساس» تبریزی مانده، «خانه پدری» کیانوشعیاری هم. برف همچنان می‌بارد. همان برفی که در گیلان و مازندارن حالا بحران شده،پای ارتش و سپاه را به ماجرای مدیریت بحران باز کرده. برفی که باعث شده صدای آدم‌هاییدر کوچه‌ها طنین انداز شود که خود نوستالژی‌‌است؛ آدم‌هایی که پارو به دست فریادمی‌زنند «برفیه، برفی». ولی ما به فکر آدم برفی‌هایی هستیم که فیلم‌ها قرار استتوی ذهن‌مان بسازند. آدم‌برفی‌هایی نجیب، متشخص و دوست‌داشتنی.