دلایل خداحافظی هاشمیان از زبان خودش/ اهل نا حق کردن نبودم

مهاجم پیشین تیم ملی فوتبال ایران در نامه‌ای دلایل آویختن کفش‌ها و کناره‌گیری‌اش از دنیای فوتبال را ارائه داد. وحید هاشمیان چندی پیش در سالروز تولد 36 سالگی‌اش اعلام بازنشستگی کرد. وی با نوشتن نامه‌ای سرگشاده به بیان دلایل تصمیم خود پرداخت.
مهاجم سال‌های پیش بایرن مونیخ و هانوفر در این نامه نوشت: «بالاخره روز موعود رسید. روزی که همیشه و از سال‌ها پیش به آن فکر می کردم و در هزارتوی ذهنم حتی گاهی از آن واهمه داشتم. روزهای شروع شهرت و محبوبیت بود و تصور دل کندن سخت. اما مرور روزها و سال‌ها و اتفاقات تلخ و شیرین مستطیل سبز به من آموخت که در پس هر آمدنی، رفتنی هست و به تمامی این دوست داشتن‌ها نباید دل بست و از بدی‌ها نباید دلخور شد.
امروز که اینجا ایستــــــاده‌ام، در36 سالگی و به تمام روزها و سال‌های گذشته نگاه می کنم، می‌بینم، همان‌طور که گاهی برای ماندن باید مبارزه کرد، زمانی برای ماندن، باید رفت! تجربه این سال‌ها به من یاد داد که فوتبـــال در همه جای دنیا بی‌‌رحم است اما در ایـران هم بی‌‌رحم است و هم ناجوانمرد. همه را دیدم و چشمانم را برهم گذاشتم و نخواستم یاد بگیرم. بارها و بارها دیدم برای رسیدن به شهرت و بالارفتن از پله‌های ترقی باید یا حق کسانی را ناحق کرد یا روی وجدان و غرور پاگذاشت و وابسته بود اما بازهم چشمانم را بستم و خواستم آرام حرکت کنم. دیرتر ولی‌ سالم‌تر به هدفم برسم. نمی توانستم همه چیز را به بهای وجدان و اخلاقیات و انسـانیت به دست بیاورم و امروز می‌دانم رفتن هم مانند آمدن، آدابی دارد. نباید بی‌وقت آمد و بالاجبار ماند. نباید بی‌دلیل رفت و با اکراه ماند.
همان‌طور که از همان روز اول به نیت خدمت به فوتبال ایران ماندم، امروز نیز تصمیم گرفتم، برای همین هدف مهم و ارزشمند در فضایی خاکستری و تلخ از مستطیل سبز خداحافظی کنم. در زمان مناسب و به دور از هیاهو بروم و شروعی دوباره داشته باشم با همان هدف اولیه و مقدس و به این فکر می‌کنم که گاهی رفتن راهی است برای آغازی دیگر. می‌روم که به درستی و نیکویی بمانم و به امید خدا بازمی‌گردم که پربارتر از قبل در کنار مردم و فوتبال باشم.
دعای شما همواره یاری کننده‌ام در این سال‌ها بوده و از این بابت به خود می بالم. با وجدانی آسوده از دنیای بازیگری فوتبال خداحافظی می‌کنم و امیدوارم این رفتن سرآغازی باشد برای گام هایی بزرگتر و اهدافی والاتر.
وحید هاشمیان / مرداد 91 »