مارها مهد کودک بیمارستان را قرق کردند

مهد کودک بیمارستان فاطمه زهرا(ع)بوشهر در یک ساختمانی تقریبا مخروبه با قدمتی بیش از 35 سال واقع شده است که روزانه میزبان تعداد فراوانی از کودکان شش ماهه تا سنین پیش از دبستان می باشد.

در کنار این ساختمان فرسوده که در ضلع جنوبی پانسیون اقامت کارکنان و پرسنل بیمارستان قرار دارد محیطی واقع شده که وجود جوندگان و خزندگان به شکلی عادی در آمده است و فرض یک زندگی هم زیستی را تداعی می کند که هر لحظه می تواند برای کودکانی که در ساعاتی از روز برای بازی با وسایل عهد دقیانوسی این مهد در این مکان گرد می آیندخطر پذیر باشد .

کودکانی که در این مهد نگه داری می شوند فرزندان پزشکان ، پرستاران و بهیاران محترم و دلسوزی است که به لحاظ شرایط کاری و سختی شغلشان شبانه روزی بودن این مکان را یک فرصت ارزش مند می دانند هر چند که چند صباحی می باشد که این فرصت تبدیل به یک تهدید دائمی شده است.

حکایت این مهد کودک نه تنها در زمینه داشتن این فیزیک ساختمانی بلکه به واسطه خانه بدوشی اش است که در طول چند سال اخیر خبرساز شده است .

این بار نیز به مثابه دفعات پیشین مارها در سکوت و بی توجهی محض مسئولان این بیمارستان و دانشگاه علوم پزشکی با حضور دراین مهد کودک سیادت و اقایی خود را به رخ انها کشیدند تا با دندان و نیش تیز خود به این مسولان زحمتکش بفهمانند که پوست ما کلفت تر از آن است که با یک سم پاشی رفع مسئولیتی از جانب شما خانه و مسکنمان را دو دستی تقدیم و از این مکان خوش با وجود همسایگان با ادبی مانند موش و راسو کوچ کنیم و اگر یک بار دیگربخواهید با این کارهای رفع مسولیتی فضا را چند روزی بر ما تنگ کنید با نیش زدن به یک کودک به شما حالی می کنیم که صبر و حوصله ما هم حد و مرزی دارد .

این فضای ایجاد شده نه تنها برای کودکان و والدین آنها بلکه برای مربیان دلسوز و به حق تلاشگر این مجموعه نیز رعب آور شده به گونه ای که با وجود بارداری سه نفر از خانم های شاغل در این بخش اگر تا کنون سقط جنین نیز نکرده اند جای شکرش باقی است .

اما ناراحت کننده ترین بخش این ماجرا اسکان تعداد زیادی کودک در یک فضای بسیار کوچ در یک واحد اپارتمان برای مدت نامشحص است که به دلیل نداشتن فضای مناسب امکان تفکیک رده های سنی عملا وجود ندارد و شیرخواره ای که با رافعت مارها جان سالمی بدر برده است هر ان باید شانس بیاورد که در زیر پای کودکان دو و سه ساله له نشود .

با این اوصاف آموزش در این مهدکودک به حالت کما رفته است و در کنار این فضای کوچک و غیر استاندارد روحیه ای برای مربییان خدوم این مجموعه باقی نمی ماند که بتوانند حداقل کودکان را آرام نگه دارند .

به هر حال زنگ ها همیشه به صدا در نمی آیند که بتوان با یک تدبیر درست از میزان خطرات احتمالی کاسته شود و این نشان می دهد که قبل از وقوع هر پیشامد ناگوار می توان با آسیب شناسی بهینه راه های برون رفت از هر معظلی را به خوبی شناسایی و در آن راستا گام گذاشت که با کمال تاسف در این مورد خاص تا کنون تدبیر اساسی نشده است .