گزارشی خواندنی / شوهر یابی خانم دکتر با رمل و اسطرلاب!

باید اعترافی بکنم. دلم می خواهد گزارشم براساس مشاهده خودم آغاز شود. براساس کنجکاوی و نیز برای اینکه سوژه گزارشم را از نزدیک دیده باشم، به سراغ خانمی رفتم که فال قهوه می گرفت.

درست مانند دکترها وقت می دهد. باید تلفن بزنی وقت بگیری. زن مسن با صدای خش دار و دو رگه از پشت تلفن جوابم را می دهد و برای ساعت 3ظهر قرار می گذارد.

خانه اش حوالی تهران پارس است و از اینجا که من هستم تا آنجا بیش از یک ساعت راه است. اما می روم. آن قدر مطالب وحشتناکی در این مورد در روزنامه ها خوانده ام که جرأتش را ندارم تنها بروم. از همسرم می خواهم مرا تا آنجا برساند و همان جا پشت در منتظر من باشد و گوش به زنگ تلفن.

زنگ در را که می زنم بدون اینکه کسی از من چیزی بپرسد، در باز می شود و من داخل می روم. اندکی نگران هستم. با استرس به درون حیاطی قدم می گذارم که بزرگ نیست. چند پله مرا به سمت زیرزمینی می خواند و نگرانی من بیشتر می شود. زیرزمین موبایل آنتن نمی دهد. چکار کنم؟ این را از خودم می پرسم.

از داخل زیرزمین صدای حرف می شنوم. دو زن جوان شیک پوش با فرزندانشان آنجا هستند و زن فالگیر فال دختر جوانی را می گیرد. محیط زیرزمین کمی تاریک است. در دیوار پر است از عکس ها و طرحهای عجیب و غریب. روی یک دیوار عکس «چه گوارا» نقاشی شده است، با مداد سیاه.

خدایا! او این جا چه می کند؟

روی سقف، تارهای کلفت عنکبوتی را از جنس نخ چسبانده اند و یک عنکبوت سیاه درشت مخملی از آن آویزان است. فضا وهم آلودتر می شود.

زن داخل آشپزخانه باریک، دو صندلی را روبروی هم گذاشته است. کنار یک اجاق گاز کوچک که قهوه های زلالی را در آن می جوشاند.

قبل از ورودم به آشپزخانه بر روی پله های زیرزمین می ایستم و با همسرم تلفنی صحبت می کنم. در خیال خود، می خواهم به زن بفهمانم، کسی پشت در منتظرم است.

وارد آشپزخانه می شوم و زن شروع می کند به حرف زدن. کلی چیز می گوید.

از همان حرفهایی که همه ما دوست داریم، بشنویم و به قول زن جوانی که با فرزندانش آمده بود، زن فالگیر در جلسه اول، تو را به آسمان می برد و آن قدر به زندگی امیدوارت می کند که دلت می خواهد از در که بیرون رفتی، پرواز کنی.

وقتی از زن جوان می پرسم: بار چندم است، اینجا می آید، می گوید: نمی دانم من هفته ای یک بار اینجا می آیم، روحیه می گیرم و می روم. زمانی که دانشجو بودم هر روز اینجا بودم و همه پول تو جیبی هایم را به این خانم می دادم.

زن جوان آن روز هم برای زن فالگیر، سبزی خورشتی آورده بود، بسته بندی، تمیز و مرتب.

زن فالگیر 17هزار تومان از من می گیرد و من با لبخند، زیرزمین وهم آلود را ترک می کنم. نمی دانم آن لبخند، در پوزخند به خودم است یا برگرفته از حرفای امیدوارکننده ای که زن فالگیر به من گفت.

باز هم فال قهوه

زن جوان فوق لیسانس روزنامه نگاری دارد. وقتی حرف می زند، خودش هم می خندد. می گوید: هیچ اعتقادی به فال و این جور چیزها نداشتم. در آرایشگاه با یک زن جوان شیک پوش برخوردم که فال ورق می گرفت. فکر کردم تا نوبتم شود، سرگرم باشم. پنج هزار تومان هم چیزی نبود که بخواهم نگران باشم.

زن ورق ها را ریخت و شروع کرد به گفتن حرفهایی که 50درصد آن با واقعیت زندگی من جور بود. من سؤالات زیادی داشتم و زن پاسخگویی به پرسشهای من را موکول به یک جلسه دیگر کرد، در یک جای دیگر.روز قرار به مکانی می روم که انگار خانه همان زن است. خودش می گوید: من از استادان هندی آموزش دیده ام و سالها در هند بوده ام. چیزهایی از زندگی من می گوید که فقط خودم درباره آن می دانستم و بس. برایم خیلی جالب بود دلم می خواهد هر چند وقت یک بار آنجا بروم، هم فال قهوه و هم فال ورق بگیرم.به من توصیه می کند که بروم. شماره تلفن می دهد و می گوید تو هم برو. جالب است. تلفنش را توی گوشی موبایلم ذخیره می کنم...

تحصیلکرده ها بیشتر فال می گیرند

حرفی نیست که هر کسی مسؤول زندگی خودش است، اما مسأله، آماری است که چندی پیش از سوی کارشناس سلامت روان وزارت بهداشت اعلام شد، آماری که می گوید 75درصد مراجعان به رمالها و فالگیرها افراد تحصیلکرده هستند.

به موجب همین آمار، تنها 25درصد از کسانی که به نزد رمال و دعانویس می روند، بیسواد و بدون مدرک هستند.

ماجرا اما به همین جا هم ختم نمی شود، زیرا چندی پیش نیز در یک نشست خبری در هفته سلامت در وزارت بهداشت اعلام شد که 10درصد جمعیت کشور در یک سال گذشته برای اختلالات روان به نزد افراد غیرمتخصص و بی صلاحیت مانند دعانویس، رمال و عطار رفته اند.

راستی، این آمار بیانگر چیست؟

خبرهای وحشتناک

موضوع وقتی جالب می شود که دختران جوان برای پاسخ یافتن پرسشهای بی پاسخ خودشان به سراغ رمال ها می روند، آن هم بدون رعایت کردن جوانب ایمنی.

بسیاری از آنها به تنهایی به خانه های ناشناس هایی قدم می گذارند که بسیار از خانه خودشان دور است و به سراغ رمال های مرد می روند که برخی از آنها بسیار جوان هستند. برای نمونه، همین چندی پیش خبری را می خواندم که از شکایت دختر جوانی نوشته بود که با تعرض یک مرد 31ساله روبه رو شده بود. دختر جوان برای گرفتن دعا- تک و تنها- به خانه مرد جوان رفته بوده است.

و یا همین چند روز قبل، روزنامه ها در مورد دختر جوان دانشجوی کارشناسی ارشد نوشتند که به وسیله مردی اغفال شده بود که در پوشش رمال به دختر جوان گفته بود، خانه شما در تسخیر شیطان است و دختر جوان که از مادرش وکالت داشته است، خانه شان را می فروشد و پولش را دو دستی به آقا پسر جوان می دهد!

و یا مستند تکان دهنده «شوک» که تلویزیون پخش می کند، داستان خانواده ثروتمند شمالی که میلیونها تومان اخاذی شده بودند، به وسیله یک زن جوان فالگیر.

این روزها رسانه ها پر از این خبرها است، اما نمی دانم چرا جماعت «مطالعه نکن ایرانی» این خبرها را نمی خوانند؟

نمی دانم! شاید هم می خوانند اما از کنارشان به سادگی می گذرند.

اختلالات شخصیتی

در این میان اما دکتر سید هادی معتمدی، روانپزشک به خبرنگار ما می گوید: درخصوص آمار باید تردید داشت. چه کسی این افراد را شمرده است؟

75درصد از چند نفر؟ چه کسی و کجا این آمار را گرفته است؟ تحصیلکرده یعنی چه؟ دیپلم؟ لیسانس؟ دکترا؟ از دیپلم به بالا را تحصیلکرده می گویند. به نظرم، باید آمار دقیق باشد.

وی می گوید: خرافات در تمامی کشورهای دنیا وجود دارد. گاهی ساختار فرهنگی یک جامعه به گونه ای است که در این قضیه افراط می شود. اما باید بدانیم که هیچ چیز را نمی توان پیش بینی کرد و کسانی که به سراغ رمال ها می روند جواب سؤالاتشان را نمی دانند و می خواهند آن را از فرد دیگری بپرسند و جوابهای امیدوارکننده بشنوند. بیشتر این افراد اختلالات شخصیتی دارند و به جای مراجعه به فالگیر باید به صورت جدی به دنبال درمان باشند.

بخت گشایی 200هزار تومانی

شماره تلفنی به دستم می رسد. زنگ می زنم. مردی جواب می دهد. می گویم: می خواهم برایم سرکتاب باز کنید. می گوید: باید حضوری تشریف بیاورید. نشانی اش حوالی میدان شکوفه است. می پرسد: چه مسأله ای دارید؟ می گویم: برای بخت گشایی می خواهم اقدام کنید! می گوید: پس لطفاً پول کافی به همراه داشته باشید. می پرسم: مثلاً چه قدر؟ می گوید: 200هزار تومان.

می پرسم: چه ضمانتی برای کارتان دارید؟ عصبانی می شود. می گوید: تازه این اول کار است و اگر به نتیجه برسیم، باید چند برابر آن را پرداخت کنید!

می پرسم: و اگر به نتیجه نرسیدیم، شما پول مرا پس می دهید؟

سرم داد می زند: وقت ندارم تلفنی بحث کنم، اگر می خواهی، حضوری بیا و گرنه مزاحم نشو.

تلفن را قطع می کند.

گوشی تلفن را قطع می کنم. همکارانم می خندند.

این گزارش تمام می شود، اما باب این مسأله همچنان باز است.