شکایت از ایران ایر به خاطر تأخیر 7 ساعته با بدترین شرایط مسافران

در این شكواییه كه به امضای حدود 300 مسافر این پرواز رسیده آمده است: «شب 28 آبان 1389 برای خیلی‌ها شاید روزی عادی بود، اما برای حدود 300 مسافر پرواز شماره 655 ایران ایر به مقصد دبی روزی تلخ و از طرفی بیاد ماندنی بود. پس از آنكه پاسپورت مسافران مهر خروج از كشور خورد و همه به سالن ترانزیت رفتند، دیگر برزخ آغاز شد.»

براساس قانون وقتی گذرنامه‌ها مهر می‌خورد به این معناست كه از كشور قانونا خارج شده‌اید در حالی كه مسافران این پرواز هنوز در خاك ایران بودند. پرواز قرار بود، ساعت 18:10 انجام شود، اما ناگهان تابلوهای نمایشگر ساعت پرواز را 23 به نمایش گذاشت، در حالی كه گروهی از مسافران این پرواز، پرواز دیگری از دبی به مقصد دیگری در ساعات بعدی داشتند و گروهی هم در فرودگاه دبی منتظرشان بوند. حتی یك نفر داور مسابقات آسیایی در میان مسافران بود. مسافرانی هم با كودكان خردسال حتی 6 ماهه، معلولین و بیمارانی كه روی ویلچر حركت داده می‌شدند در این پرواز بودند.

مسافران نگران به تنها كانتر اطلاعات مراجعه كردند. مسئول كانتر اطلاع داد كه به زودی از سوی شركت هواپیمایی ایران ایر نماینده‌ای در جمع مسافران حضور پیدا می‌كند و دلیل تاخیر را توضیح می‌دهد، اما تا نیم ساعت خبری نمی‌شود. بعد دختر خانمی كه خود را فقط "یك كارمند عادی ایران ایر" می‌نامید در جمع مسافران حاضر شده و از تاخیر اظهار بی‌اطلاعی كرد! بعد از چند دقیقه یك "كارمند عادی" دیگر آمد. برخی از مسافران درخواست لغو بلیط پروازشان را كردند كه قرار شد، آن كارمند عادی پیگیری كند.

یك ساعت دیگر هم گذشت. آقایی كه حاضر به اعلام سمتش در ایران ایر نبود، آمد و در پاسخ پیگیری مسافران متقاضی لغو بلیط، اظهار بی‌اطلاعی كرد. برخوردی كاملا حق به جانب داشت و تاخیر را عادی عنوان كرد، اما جالب این بود كه او حاضر به عذرخواهی از طرف ایران ایر نبود. مسافران ناراحت و عصبی شدند و بدتر از همه، بلاتكلیف.

بعد از مدتی شخصی دیگری در جمع مسافران حاضر شد و قول پیگیری خواسته‌های مسافران را داد. مقرر شد تا شام گرم ظرف یك ساعت در اختیار مسافران قرار بگیرد و موضوع درخواست برخی مسافران برای لغو بلیط‌شان و درخواست‌های دیگر مسافران پیگیری شود. همچنین مسافران درخواست كردند سالن محل استراحت بیزنس كلاس برای استفاده مسافران باز شود، اما او موضوع را منوط به كسب مجوز كرد.

بیش از یك ساعت و نیم بعد، به‌جای شام گرم، شامی كاملا سرد توزیع شد! و در عین حال از لغو بلیط متقاضیان خبری نشد. به هم كسی اجازه داده نشد به سالن قبلی مراجعه كند. به برخی از مسافران هم كه از سالن ترانزیت خارج شده بودند اجازه ورود مجدد به سالن داده نمی‌شد و به این ترتیب تعدادی از مسافران در سالن ترانزیت و عده دیگری بین سالن ترانزیت و محل كنترل پاسپورت ماندند.

مادری با فرزند 8 ماهه نمی‌داند فرزندش را كجا بخواباند. سالن بیزنس كلاس برای استفاده مسافران هنوز باز نشده است. نمازخانه نیز گنجایش مسافران سرگردان را ندارد. مسافران خارجی از همه سرگردان‌تر و نگران‌ترند. تاخیر به ساعت 24 شب افتاد. صدای اعتراض مسافران را كسی نمی‌شنید. سرانجام پرواز ساعت 1 بامداد به مقصد دبی پرواز كرد و مسافران نیمه شب شنبه شب به دبی رسیدند، در حالی كه اغلب سرگردان و خسته بدنبال جایی برای اقامت می‌گشتند.

در پایان نامه مسافران این پرواز چند سئوال از مسوولان سازمان هواپیمایی كشوری و شركت هواپیمایی ایران ایر به این شرح مطرح شده است:

«سوالاتی كه مسوولین اگر لطف كنند باید برای آنها پاسخی درخور بدهند از این قرارند:

1-تاخیر از نظر سازمان هواپیمایی كشور یعنی چند ساعت؟

2-در موارد تاخیر آیا نماینده خط هوایی مزبور اساسا ملزم به عذرخواهی از مسافران و تامین نیازها و حل مشكلات آنها است یا خیر؟

3-آیا هواپیمایی ایران ایر كه از باسابقه‌ترین خطوط هوایی خاورمیانه است دستورالعمل مشخصی برای اینگونه موارد دارد؟ و آیا زمینه اطلاع مسافران از حقوق خود را در این زمینه فراهم كرده است؟

4-در جایی كه تعدادی غرفه برای فروش محصولات شركت‌ها به مسافرین عزیز در سالن ترانزیت وجود دارد و تعدادی نیز در حال ساخت هستند چرا از تخصیص چند غرفه برای استراحت مسافران سرگردان به‌وی‍ژه كودكان و سالخوردگان خودداری شده است؟

5-چرا تا نیم ساعت قبل از پرواز موضوع تاخیر هنوز اعلام نشده بود؟

6-پاسخگوی وقت تلف شده مسافران كیست؟»

گفتنی است كه امضای حدود 300 مسافر این پرواز كه شكواییه یاد شده را امضا كردند در خبرگزاری محفوظ است.