گزارش یک جلسه مولودی خوانی زنانه

دف نواز می‌نوازد و جلسه میلاد امام معصوم با هیاهوی افراطی عده‌ای از خانمها در فضای آپارتمان محله به اوج می‌رسد. صدای خانم جلسه‌ای هم در آن میان بلند می‌شود، دم می‌گیرد و می‌خواند: "ابروکمونم! عزیزجونم! شور وجودم! چهره ماهم! دورت بگردم! قربونت بشم! حسین عزیزم! حسین عزیزم!"

مجلس، مجلس جشن و سرور میلادامام حسین(ع) در سوم شعبان است.

انبوه کلمات غیرمعمول و ترکیبات کوچه و بازاری هر لحظه ردیف و از خانمها صدای بلند کف و دست درخواست می‌شود تا حدی که صدای هلهله و سوت نیز به آن پیوند می‌خورد و کاملا موقعیت مذهبی مجلس از یاد شرکت کنندگان برده می‌شود.

می‌خواهم بدانم در این جمع چه می‌گذرد؟ قبلا قرار حضور در چنین مجلسی را با یکی از دوستانم می‌گذارم و از سر سئوال و کنجکاوی وارد می‌شویم. در ابتدای ورودم نگاهی به اطراف می‌اندازم تاجایی برای نشستن پیدا کنم.

متحیر می‌مانم شبیه جشن عروسی است. لباس و آرایشهای مخوف خانم‌ها هم حق را به من می‌داد که بگوییم در مجلس عروسی وارد شده‌ام.

البته به ظاهر، این جشن برای تولد امام مظلومی برپا شده است که برای رسیدن به اهداف عالی و الهی رنجها کشیده و جان خود و عزیزانش را فدا کرد اما در این مجلس رنگی از معنویت مشاهده نمی‌شود. نوع لباس و پوشش برخی از خانم‌ها مرا ناگهان به یاد بشر نخستین و یا حرف‌هایی که از لباس مردمان سرخپوست در قاره آمریکا شنیده بودم، می‌اندازد! تا آن لحظه فکر می‌کردم در چنین مجالسی صرفا صداها و آواها نامتعارف است، اما هیچگاه انتظار نداشتم چهره‌ها و لباس‌های نامتعارف هم ببینم.