يك نكته نگران كننده درباره فرود اضطراري كاپيتان شهبازي :‌حيف از فرودگاه مهرآباد!

«کاپیتان هوشنگ شهبازی» خلباني است كه توانست بوئينگ 727 را در حالي كه چرخ هاي جلوي آن باز نشده بود ،‌ با مهارت تمام در فرودگاه مهر آباد بر زمين بنشاند و همه مسافران و كادر پرواز را از خطري بزرگ نجات دهد.فرود بدون چرخ هاي جلو

هم از اين روست كه چند روزي است او مورد توجه محافل رسانه اي و فعالان صنعت هوانوري قرار گرفته است و فيلم كوتاه و تصاوير فرود موفق و واقعاً استادانه او در شبكه هاي مختلف تلويزيوني جهان بارها و بارها پخش شده است.

اما آنچه فراتر از تشويق ها و تحسين ها بايد مورد توجه قرار گيرد ، هنوز مورد توجه جدي واقع نشده است و آن عبارت است از فقدان امكانات اوليه در فرودگاه بين المللي مهر آباد براي موارد اضطراري.

خلبان گفته ، هنگامي كه در نزديكي تهران متوجه شده است كه چرخ هاي آن باز نمیشود

آن طور كه خود میگوید از مسوولان فرودگاه مهر آباد مي خواهد فوم مخصوص فرود اضطراري را بر باند بپاشند. اين فوم براي كاستن از اصطكاك حاصل از كشيده شدن پيكره هواپيما بر آسفالت است تا ايمني فرود در شرايط خاص تا حد امكان بالا برود.

با اين حال وقتي هواپيما به بالاي مهرآباد رسيده و خلبان در آن شرايط اضطراري و پر استرس از برج مراقبت پرسيده كه آيا بر كف باند فوم ريخته اند؟ پاسخ مي شوند:" نه!" و هنگامي كه علت را مي پرسد ،‌جواب مي دهند:"‌ ما فوم نداريم. نيروي هوايي دارد كه اگر از آنها خواهش كنيم تا فوم بياورند ،‌يك ساعت طول مي كشد!"

اين در حالي بود كه هواپيما ، سوختي براي بيش از 3 دقيقه پرواز نداشت و ناگزير بايد فرود مي آمد.

هر چند خلبان هواپيما توانست با تبحر خاصي "اين بار"‌ هواپيما را بر زمين بنشاند تا مسوولان صنعت هوانوري ايران پُزش را بدهند كه "ببينيد چه خلبان هاي ماهري داريم!" (البته غير از مواقع سقوط كه مرحوم خلبان مقصر است) اما سوال بسيار بسيار جدي اين است كه اگر خلباني غير از كاپيتان شهبازي هدايت هواپيما را بر عهده داشت يا همين خلبان نمي توانست مهارت خود را بروز دهد و يا هواپيماي ضعيف تري از بوئينگ در چنين وضعي قرار مي گرفت و دچار آسيب ديدگي جدي و سانحه اي مانند آتش سوزي مي شد و چند نفر هم كشته و مجروح مي شدند چه كسي پاسخگو بود؟‌

قطعاً اگر خلبان هم جزو كشته شدگان بود مقصر خود او اعلام مي شد و كسي هم نمي گفت كه اگر فوم مي پاشيدند اين همه آدم قرباني نمي شدند و يك هواپيما هم از بين نمي رفت.

در همين حادثه نيز آتش سوزي قريب الوقوع بود و به گفته خود خلبان ،‌ بعد از فرود دماغه هواپيما از شدت گرما ،‌ سرخ شده بود و نيروهاي آتش نشاني آن را خنك كردند.

واقعاً‌ مسوولان فرودگاه مهرآباد چه توجيهي در اين باره دارند؟ آيا شرم آور نيست فرودگاهي كه عنوان "‌بين المللي" را هم يدك مي كشد و تا همين چند سال پيش نيز گل سر سبد فرودگاه هاي منطقه بود به وضعيتي برسد كه حتي فوم هم نداشته باشد؟! آيا جان مردم اين قدر بي اهميت است كه تمهيدات ايمني در حد فوم كه جزو بديهيات هر فرودگاهي در اين سطح است هم تدارك نديده اند؟ آيا فوم هم تحريم است؟!

فقدان اين امكانات اوليه در حالي است كه به دليل فرسوده بودن ناوگان هوايي كشورمان ، امكان بروز حادثه (مانند همين باز نشدن چرخ ها) در ايران بيشتر از نقاط ديگر دنياست و لذا اگر در فرودگاه هاي ساير كشورها واجب است كه تمهيدات ايمني براي مواقع اضطراري داشته باشند در فرودگاه هاي ايران واجب مؤكد است.

گذشته از اين وقتي در فرودگاه پايتخت وضعيت اين گونه هست كه يك فوم ساده هم ندارند ، بايد نگران فرودگاه هاي ديگر شد و از مسوولان پرسيد كه واقعاً در آن فرودگاه ها چه خبر است؟!

به هر حال اين بار هم همه چيز به خير گذشت ولي آيا دفعه بعدي در كار نخواهد بود كه چرخ يكي از همين هواپيماهاي موسوم به "ابوطياره" باز نشود و خلبان درخواست فرود اضطراري كند؟

چندي پيش در بدنه يكي از هواپيماهاي يكي از شركت هاي هواپيمايي آمريكايي يك شكاف مويي بسيار ريز كشف شد و به همين خاطر آن شركت تمام پروازهاي خود را لغو كرد تا بدنه همه هواپيماهايش را بررسي مجدد كند.

آيا مسوولان فرودگاهي ما نيز به بهانه اين رويداد ، ايمني فرودگاه ها را بازبيني مجدد خواهند كرد يا به انتظار حادثه خواهند نشست تا بعد از آن "كميته حقيقت ياب" تشكيل دهند و نتايجش را هم البته هرگز منتشر نكنند؟!