چرا وزیر منكر این واقعه دردناك می‏شود؟!!!

هرچند معاون وزیر آموزش و پرورش اصل مسئله را پذیرفته است، اما آقای وزیر حتی اصل مسئله را پاك می‌كند و می‌گوید: «تمامی معلمان در آموزش و پرورش تحت هیچ شرایطی دست به تنبیه دانش آموزان نمی‌زنند و به نظر من اعلام این امر كه تنبیه در مدارس وجود دارد به نوعی توهین به فرهنگیان است».

به گزارش فرارو؛ هفته گذشته خبری منتشر شد مبنی بر درگذشت یك دانش‌آموز سیستانی بر اثر تنبیه بدنی معلم. به گزارش منابع خبری، یكی از معلمین جدیدالاستخدام آموزش و پرورش، دانش‌آموز خود را به دلیل به همراه نیاوردن كتاب مورد مواخذه قرار داده می‌دهد، و با گوشه كتاب به سر او ضربه می‌زند.

گفته می‌شود پس از این حال عمومی این دانش‌آموز كلاس سوم راهنمایی رو به وخامت می‌گذارد، به بیمارستان چابهار و پس از آن به زاهدان منتقل می‌گردد و نهایتاً پس از یك هفته بستری شدن در بیمارستان جان خود را از دست می‌دهد. شاید دانستن این نكته كه دانش‌آموز فوت‌شده دارای نسبت خانوادگی با معلم بوده چندان در اصل ماجرا فرقی ایجاد نكند و حتی این كه این معلم اینك در بازداشت به سر می‌برد، از تاثیر این واقعه كم نمی‌كند.

از كنار این هم بگذریم كه روز قبل از این حادثه، بر اثر حریق ناشی از اتصالی برقی در یكی از مدارس شهر زاهدان دانش‌آموز دیگری نیز جان خود را از دست داده بود و به قولی «با این اوصاف صبح كه یك دانش‌آموز از خانه خارج می‌شود باید در بازگشت او به خانه تردید داشت»، چرا باید چنین ماجرای غم‌انگیزی اتفاق بیافتد؟

فاطمه قربان، معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش و پرورش در این خصوص به مهر گفته است: «بی‌احتیاطی و غفلت یك معلم موجب بروز چنین حادثه دلخراشی شده است». تاكیدات معاون وزیر بر این كه «یك معلم» سبب انجام این كار شده به همین جا ختم نمی‌شود، وی ادامه می‌دهد: «طبق آیین نامه اجرایی مدارس معلمانی كه به هر نحوی دانش آموزان را تنبیه بدنی می كنند متخلف هستند و در صورتی كه دانش آموز یا والدین این موضوع را گزارش دهند با آنها برخورد می شود».

با این حال این سوال باقی است كه آیا مورد منتهی به مرگ دانش‌آموز سیستانی، تنها مورد تنبیه بدنی درسراسر كشور بوده است؟ آیا نهادی جز وزارت آموزش و پرورش متولی اجرای این آیین‌نامه است و اگر گزارشی از والدین واصل نشود، نباید در این زمینه بر معلمان نظارت شود؟

هرچند معاون وزیر آموزش و پرورش اصل مسئله را پذیرفته است، اما آقای وزیر حتی اصل مسئله را پاك می‌كند و می‌گوید: «تمامی معلمان در آموزش و پرورش تحت هیچ شرایطی دست به تنبیه دانش آموزان نمی‌زنند و به نظر من اعلام این امر كه تنبیه در مدارس وجود دارد به نوعی توهین به فرهنگیان است».

وی با بیان این كه مصادیق تنبیه در مدارس ایران بسیار محدود است، گفته است: «علیرغم این مسئله ما راهكارهای قانونی و مجاری مشخصی برای اطلاع از وضعیت تنبیه در مدارس مشخص كرده‌ایم، به طوری كه دانش‌آموزان و خانواده‌ها در صورت مشاهده مواردی از تنبیه بدنی آن را به دفتر ارزیابی عملكرد و پاسخگویی به شكایات اداره آموزش و پرورش منطقه خوداعلام كنند». آیا تردید و انكار، راه مناسبی برای حل معضلات است؟

تنبیه بدنی از نگاه متخصصان

دكتر محمد والی‌پور، متخصص روانپزشكی در خصوص تنبیه بدنی كودكان اعتقاد دارد: «امروزه یكی از منسوخ ترین روشهای تربیت كردن اطفال كتك زدن یا تنبیه بدنی است، راههای بهتر و عملی تر و موثرتری برای تربیت فرزندان وجود دارد».

وی درباره اثرات سو تنبیه بدنی و جسمانی می‌نویسد: «تنبیه جسمانی خیلی زود اثر آگاه كننده خود را از دست می دهد». وی می‌افزاید: «در اثر این تشدید مجازات در اكثر موارد مجازاتگر عنان اختیار را از دست داده و لطمات شدیدی در حین حمله خشم برطقل وارد می سازد كه همان معنای abuse یا سوء استفاده را زنده كرده و در نتیجه در بسیاری موارد بچه آنچنان صدمه خواهد دید كه دیگر قابل جبران نخواهد بود و یا به مرگ طفل خواهد انجامید».

والی‌پور با بیان این كه «طفل كتك خورده از زمان طفولیت می آموزد كه راه حل مشكلات، منازعه و ابزار خشم به دیگران است»، اظهار می‌دارد: «یادتان باشد كه قبل از اینكه به تنبیه كودك فكركنید باید به تشویق كودك و تقویت رفتارهای بهنجاروی بیندیشید».

در قانون مجازات اسلامی درباره تنبیه بدنی كودكان مقررات خاصی آمده است. در مقررات عمومی این قانون در خصوص كودكان بزه‌كار آمده است: «در جرایم مهمه هر گاه برای تربیت اطفال بزهكار تنبیه بدنی آنان ضرورت پیدا كند تنبیه بایستی به كیفیتی باشد كه دیه به آن تعلق نگیرد». در این ماده تنبیه بدنی كودكان را نه تنها محدود به جرایم مهم كرده، بلكه مشروط به آن است كه دیه به آن تعلق نگیرد.