دوست دارید عربستان جای تیم ملی را بگیرد؟

سقف رویاهای مان شده علی کفاشیان و همین اندک دلخوشی مان را هم می خواهند بگیرند. یک سال قبل ، همین روزها بود که علی کفاشیان رودرروی مان نشسته بود. آن روز فتح الله زاده هم بود و البته همین حاج هادی آیت اللهی که حالا شده صاحب اتاق مهدی تاج. آن موقع خود کفاشیان هم بعد از باخت همه تیم های ملی از این می گفت که یکسال برای رفتنش دندان روی جگر بگذاریم.

اما حالا روزگارمان طوری ست که همه ، همه 60 خبرنگار حاضر در مجمع با هر تیکی که روی تخته جلوی نام کفاشیان کشیده می شد با شادی روی هوا می پریدیم و در پوست مان نمی گنجیدیم که او شده بود در مجمع فوتبال ، مرد رویاهای مان. رئیس خوش خنده که شوخی ، شوخی بی انکه لیوانی در دست داشته باشد سر سفره فوتبال مان نشست و به حکم تکلیف ف یک به یک تیم های ملی مان را لب تیغ برد اما روز مجمع مردی دیگر بود. نه از جنس آنکه به تکلیف علی آبادی به فوتبالی آمده که می دانست توان گرداندنش را ندارد . نه حتی از جنس روزی که حسب امر علی سعیدلو از انتخابات کنفدراسیون انصراف داد تا کرسی حساس هیات رئیسه مان را از دست بدهیم. او علی کفاشیان بود این بار از جنس یک مبارز . مبارزی که پای رای مجمعش ایستاد و دست به خطر زد. ایستاد چون این بار تکلیفش سنگین تر از همیشه بود. دعوت از کفاشیان را این بار نه دولتی ها که خانواده فوتبال انجام داده بودند. او نفس حق دوست داشتنی هایی چون ناصر نوآموز ، امیر عابدینی و محد دادکان را پشت خود می دید که پا به عرصه رقابت گذاشت و تا آخر ایستاد.

او ماند و به رغم همه ناکامی هایش به پاس این ایستادگی ، محبوب شد حداقل حالا برای ما ورزشی نویسان چون ایستاد تا یکبار برای همیشه مجمعی ها باور کنند می توانند خودشان تصمیم ساز باشند. اینکه آنها صاحب حقند نه تلفن به دستان در سایه. اینکه فوتبال خودش توئان ایستادن روی پاهایش را دارد و می تواند بی نیاز از همه اعمال فشارهایی باشد که در این چند سال سیاست زده اش کرده و برده اش لب پرتگاه نابودی.

علی کفاشیان ، گزینه ای ایده آل نبوده شاید حالا هم نباشد اما کارش ستودنی ست. اینکه یکتنه ایستاد تا همه باور کنیم حتی او می تواند الگوی ایستادگی باشد برابر سیاستزدگی در فوتبال مان. او ایستاد و این باور را در مجمع هوشیار فوتبال ایجاد کرد که می شود اگر بخواهیم.

حالا اما باید بترسیم از اینکه انتخابات باطل شود ، از اینکه رئیس بازداشت شود و بدتر از همه اینکه فوتبال ملی مان تعلیق شود. فوتبال مان تعلیق شود تا احتمالا یکی از بین بحرین یا سعودی را بگذارند جای مان چون رئیس بازنشسته فوتبال ما بر اساس اساسنامه تائیدی هیات وزیران ، از مجمع رای گرفته و کارش را آغاز کرده. از اینکه فوتبال می خواهد بر اساس بند یک اساسنامه اش عمل کند و نشان دهد غیر دولتی است. برای اینکه دیگر قرار نباشد سرمربی تیم ملی را بالاترین مقامات اجرایی کشور با یک تماس یا پیامک جا به جا کنند.

باید بترسیم از آنان که نمایندگان ملت رد شان کردند و حالا می خواهند تلافی اش را بر سر فوتبال در آورند. آنها که یادشان رفته ته این قصه را می شود در یکی از جلسات عصر یکشنبه یا صبح چهارشنبه دولت هم آورد و چند امضای زیبا از وزرای دولت را پای برگه مجوز فعالیت علی کفاشیان بیاندازند تا نه فوتبال ملی تعلیق شود و نه باری دیگر نیاز باشد رئیس جمهور در برنامه ای زنده به مردم بگوید مسئول ورزش کشور اشتباه کرد.