شرط بندها به فوتبال ایران رسیدند؟ / دلارهای آمریکایی روی لیگ برتر قمار می شوند

سال های سال است که لیگ زیر سایه تبانی و قمار پیش می رود. اینکه نتایج بیرون از زمین مسابقه رقم می خورند. قهرمان ها قهرمان واقعی نیستند و آنها که می افتند نباید می افتادند . دست هایی پشت پرده مدام متهمند. متهم به رقم زدن نتایج قبل از بازی. شرط بندی ، قمار و تبانی ؛ این سایه شوم همیشه حوالی لیگ ایران بوده . اما هیچ گاه کسی نتوانسته این ادعا را ثابت کند . روزی مجید جلالی ، یکبار محمد مایلی کهن ، روزی امیر واعظ آشتیانی و حالا محمد رویانیان.
شرط بندها ، آنها هستند یا نیستند؟ آنها اسم شان بوده بی انکه حضورشان ثابت شود. قمار ، این فعل حرام اما روی لیگ ایران صورت می گیرد. همین حالا البته خارج از مرز های سرزمینی مان. جایی خارج از کنترل مان. ، Bet365 یکی از بنگاه های شرط بندی معتبر اروپایی . دلارهای آمریکایی هر هفته هم برای لیگ برتر و هم لیگ یک ایران قمار می شوند. نتایج آنلاین بازی ها روی سایت هستند و از 5 دلار تا رقم هایی غیرقابل باور . این امکان هست تا روی هر یک از بازی های لیگ برتر بشود قمار کرد.
زیر ساعتی های امجدیه
زیر ساعتی ها. اسم شان را وامدار جایی بودند که می نشستند. برای شان فرقی نداشت کی با کی بازی می کند. همیشه آنجا بودند. بودند تا روزی که امجدیه تعطیل شد. کارشان این بود:«قمار». باید می بستند. شرط بندی تو خون شان رفته بود. می نشستند و می بستند. سر نتیجه ، سر کرنر ، نه اصلا سر اولین کفتری که روی آسمان می پرید. کارشان این بود. بستن. باید می بستند تا وقت شان بگذرد. پولشان بچرخد . اصلا آنها معتاد بستن بودند . حشمت مهاجرانی پیر فوتبال ایران می گوید:« به بودن شان عادت کرده بودیم. همیشه همان حوالی بودند. آدم های عجیبی بودند. صدای شان می کردیم زیر ساعتی ها. سر شان به کار خودشان بود. یک مشت قمار باز بودند که پول شان به پوکر بازی نمی رسید. می نشستند آنجا و روی بازی ، تیغی می بستند. شب ها هم پاتوق شان کافه های دور سینما مولن روژ بود. اما بعید می دانم از آن نسل کسی زنده مانده باشد. آنها پاک باخته بودند. قمارباز که باشی همیشه باختی»
این نسل البته به سال های بعد از انقلاب هم رسیدند.به سال هایی که اسم استادیوم پیر امجدیه تغییر کرد و شد شهید شیرودی. دهه 60 اوج باور های اعتقادی مردم بود. گفتن از شرط و قمار قبیح تر از همیشه بود ولی در همان سال ها هم این جماعت علاف قرارشان سر جایش بود. منصور پورحیدری بهتر از هر کسی آن روزها را روایت می کند:« آن سال ها لیگ تهران برگزار می شد ، قبل از بازی یکی آمد و گفت منصورخان خواب دیدم اگر ما زودتر از حریف برویم ، حتما برنده می شویم. این یک مدتی فیلم شده بود. مثلا می آمدند می گفتند خواب دیدند اگر کرنر اول را بگیریم برنده ایم. بعد از مدتی فهمیدیم این ها شرط بندی می کنند و برای اینکه زندگی شان را نبازند می آیند با التماس این حرف ها را می زنند. بعد از این دیگر کنار تیم هم راه شان ندادیم. نکته مهم درباره این آدم ها این بود که آنها اصلا به خودشان جرات نمی دادند به بازیکن و مربی نزدیک بشوند تا درباره نتیجه بازی ها حرفی بزنند. زیر ساعتی ها شرط می بستند اما نه روی نتیجه. البته بعد ها هم که بازی ها رفت ورزشگاه آزادی دیگر خبری از آنها نشد.»
بازی ها که از امجدیه به آزادی رفت ، زیرساعتی ها هم تاریخ مصرف شان سر رسید. آنها اما طبق عادت هنوز می رفتند سر قرار قدیمی. پاتوق شان شده بود زمین شماره 2 و سکوهای فلزی قدیمی. مهم برای شان این بود که مسابقه ای باشد. فرقی نداشت بازی دوستانه تیم های لیگ برتری باشد یا بازی های لیگ یک و دو. کرنر ها ، اوت ها و رنگ پیراهن تیم ها ... این ها بودند که اهمیت داشتند و پول ها روی شان قمار می شد. بساطی که با تعطیلی کامل زمین فوتبال امجدیه قفلی خورد و منتقل شد به ته گاراژ های اطراف چهارره استانبول. توپ جایش را داد به تاس و اسمش شد…
قهرمان ها قهرمان نیستند
«قهرمان ها واقعی نیستند و آنهایی که می افتند نباید بیفتند...» این بخشی بود از یک نامه جنجالی. نامه ای که 6 سال قبل مجید جلالی نوشت. چهره ارزشی فوتبال ایران ، مربی مکتبی از مکتب وحدت . از تیم بچه حزب اللهی ها . آنها که اوایل حتی با گرمکن فوتبال بازی می کردند. بچه مذهبی های غیاثی و عارف که دریبل توی خون شان بود و باورهای اعتقادی شان زیر پوست شان. جلالی کارد به استخوانش رسیده بود که دست به قلم برد. از پول های کثیف فوتبال تا «ویچ» های قلابی. نشست و نامه نوشت. نامه ای به رئیس جمهور؛« قهرمان ها قهرمان نیستند. تیم هایی که می افتند ، نباید بیفتند. فساد بی داد می کند . شما که دست تان می رسد کاری کنید. هوا بس ناجوانمردانه سرد است . زمستان است ؛ فوتبال مان سرد است و اینجا زمستان است!»
او اما دیگر علاقه ای به گفتن از آن اتفاقات ندارد:« حرف هایم را همان روزها زدم و انتقاداتم را کردم. اما دیدی که چه برخوردی با من کردند. دیگر حرفی نمی زنم . البته آن موقع جای شکرش باقی بود که خبری از شرط بندها نداشتیم . امیدوارم که هنوز هم نیامده باشند سمت فوتبال. که اگر پای شان اینجا باز شود اوضاع مان سیاه تر از کشورهای شرق آسیا می شود.»
شرط بندها و قمارباز ها در لیگ برتر
« شرط بندها و قمارباز ها در لیگ برتر» این دیگر ادعایی برای همین روزهاست. ادعایی از سوی محمد رویانیان مدیر پرسپولیس. روزی که به سیم آخر زد و علیه فدراسیون و فضای فوتبال ایران افشاگری کرد. او از شرط بندهایی گفت که روی نتایج لیگ قمار می کنند. از آنها که نتایج بازی ها را رقم می زنند. از شبکه ای که همه جا هست حتی تا درون گردانندگان باشگاهی و مدیریتی فوتبال کشور. یعنی گروهی که مافیایی راه انداختند و می گویند چه کسی ببرد ، کدام بازیکن گل بزند. چه کسی بازی نکند و...
این گردش مالی بزرگ ، پول های «کثیف» را تولید می کنند . پول هایی که حاصلش شده به سراشیبی افتادن فوتبال ملی. حرف هایی که واکنش تندی از سوی علی کفاشیان به همراه داشت:« کدام قمار؟ کدام شرط بندی؟ ما فوتبال مان پاک است ، برای این حرف ها سند و مدرک رو کنید.»
رویانیان البته آن روز آتش بس داد اما وعده داده بعدها این شبکه مافیایی را افشاء و رسوا کند. اسنادی که اگر باشند و رو شوند شاید «کالچوپولی» ایرانی به بار بیاورد. این ها اما هنوز تنها ادعا هستند. منصور پورحیدری در این باره به خبرآنلاین می گوید:« راستش در لیگ برتر ندیدم از این شایعات باشد ولی متاسفانه درباره لیگ یک چیزهایی شنیدم. این ها همه ناشی از همین دلال بازی هاست. یکسری دلال بی سواد برای پول به هر کاری دست می زنند. اگر روزی به آنجا برسیم که قمار نتایج بازی های مان را رقم بزند ، باید تعطیلش کنیم چون همه افتخارمان در همه این سالها سلامت نتایج مان بوده.» این حرفی است که مجید جلالی هم می زند:« امیدوارم فقط به روزی نرسیم که مشخص شود این اتفاق هم افتاده.»
حالا حتی اگر فرصت شرط بندی بین المللی روی لیگ ایران باشد . شاید تنها دلخوشی لیگ برتر هنوز این است که برای یک مشت دلار «کثیف» نتایجش روی میز قمار رقم نمی خورد. دلخوش و امیدوار به اینکه روزی نشود که رویانیان یا دیگران بتوانند ادعاهای شان را ثابت کنند. روزی که می شود روز سقوط همه ارزش های فوتبال.