تحریم ها دانشگاه MBA شریف را تعطیل می کنند؟

اصلا"معلوم نیست چه خبر است و چه چیزی را غنی سازی می کند این دانشکده، همین قدر می دانیم که بیشتر مدیران جوان این روزهای جوان گرایی دولت فارغ التحصیلان همین دانشکده هستند و آنها هم که دولتی نشده اند بخش خصوصی را هدایت می کنند و خلاصه تاسیسات غنی سازی خوبی دارد و بوشهری است برای خودش در زمینه ی مدیریت. اینها همه نتیجه ی دستان هنرمندی است که شاید به جرات بتوان گفت از ابتدای انقلاب نقش مهمی در معماری اقتصادی کشور داشته اند اما هزار بار افسوس که همیشه امور بصورت کارشناسی پیش نمی رود و زمان هایی هم بوده است که صرفا معلمی کرده اند و تئوریسن های اصلی بخش خصوصی بوده اند.
تا سال پیش که مدام سهمیه ی تحصیلات تکمیلی اش کم می شد، به حساب دست نیافتنی کردن اش می گذاشتیم و زیاد سخت نمی گرفتیم که به هر حال _ درست یا غلط_ المپی است برای دنیای آکادمیک اقتصاد و مدیریت و باید که دست نیافتنی هم باشد. بماند که گزینش اش را خیلی ها نمی پسندند و ایراد هم وارد است به نحوه ی کنکوری که باید تخصصی تر از اینها برگزار شود اما به هر حال باز هم جایگاهش را دانشجویانش تعریف نمی کنند بلکه این اسم های بزرگی که صفت معلمی دارند اعتبار می بخشند به آجرهای قرمز و نمای نیمه فلزی اش. سهمیه ها کم شد و ما مثل همیشه اعتنایی نکردیم به شایعات که ایمان داشتیم به نظام قانونی و اخلاقی جاری. امسال اما کمی از شایعه آنطرف تر رفته این مباحث و تکرار می شود و آنهایی که مسئولیت های سنگین دارند و رجل سیاسی به حساب می آیند و سری توی سرها دارند عظمشان را برای گذار از تحریم ها جمع کردند و نیتشان جز تعطیلی نیست. استدلال قانونی خوبی هم دارند و جوابهای داده شده قطعا قانع کننده نیست و کار به جایی می رسد که ما ناظران بیرونی هم حق را سیاسیون می دهیم، شاید. اصلن چه معنی می دهد که دانشکده ی فنی گروه علوم انسانی داشته باشد؟ این حرف از اساس درست هم که باشد اما مصادیق کمی ندارد توی همین پایتخت خودمان تهران. حالا که قانون داریم و اساسنامه برای این چیزها همه را باید به یک چوب راند نه اینکه بوشهر را ببندیم و نطنز کار خودش را بکند. اگر از اساس قبول نداریم که حضور چنین دانشکده هایی در دو دهه ی گذشته تا چه حد توان علمی مدیران کشور را بالا برده اند و قبول نداریم که کنار تجربه دانش هم مهم است و قبول نداریم که کسب دانش روز در حوزه ی مدیریت حق مسلم دانشجویان و مدیران فردای این مرز و بوم است که راه را برای گفتگو بسته ایم و گفتگو یعنی تحمیل یکجانبه ی خواسته های نامشروع کسانی که قدرت دارند.
همه ی اینها که گفته شد درد دلی بود و ابراز نگرانی برای بیش از یک دهه تاریخ درخشان اولین دانشکده ی MBA ایران که به کوشش یکی از چهره های ماندگار کشور آقای دکتر مشایخی افتتاح شده و تا امروز وظیفه اش را بهتر از خوب انجام داده است. قطعا عصای موسی دست کسی نیست که معجزه کند و ستارگان و کواکب هم که بر مدار نیستند این روزها که مسائل بزرگتری داریم این روزها و در راس امور نیست خط قرمز دانشکده ی MBA. صرفا یادی کردیم و گفتیم که بعدها متهم باشیم به نگفتن.