«پیکان نقره‌ای» گران‌قیمت‌ترین خودروی جهان به قیمت 31,000,000 دلار

 خودروی فرمول یک Silver Arrow 1954 که مقام قهرمانی را برای خوان مانوئل فانجیوی آرژانتینی به ارمغان آورده بود، این ماه در حراجی در لندن به مبلغ بیش از 31میلیون دلار به فروش رسید و رکورد 16میلیون دلاری پیشین را که متعلق به فراری تسلا بود، شکست. خریدار ناشناسی رقمی نزدیک به 21میلیون پوند را برای این خودرو که با رقم اولیه 17.5میلیون پوند در جریان فستیوال گودوود توسط حراجی انگلیسی بونهام به حراج گذاشته‌شده بود، خرید و باعث شد رقم پیشنهادی برای یک خودرو در حراج نزدیک به 2 برابر بیشتر از پیش شود.
این عدد غیرقابل تصور، بزرگ‌ترین رقمی است که طی یک سده حیات صنعت خودروسازی برای یک خودرو پیشنهاد شده است؛ اما ببینیم چه عواملی باعث شده سیلور ارو اینقدر باارزش باشد؟
این خودرو که در نوع خود بسیار نادر است و موفق‌شده صنعت خودروسازی را تحت‌الشعاع قرار دهد، در زمان خود ترکیبی از فناوری‌های روز صنعت خودروسازی بوده، توسط یکی از شناخته‌شده‌ترین چهره‌ها در فرمول یک رانده شده و پیروزی‌های متعددی را برای او به ارمغان آورده است.

کمیابی
مرسدس بنز پس از 15 سال غیبت و پشت سر گذاشتن جنگ‌جهانی دوم با این خودرو به مسابقات اتومبیل‌رانی بازگشت و موفق شد عنوان اول فرمول یک و مسابقات قهرمانی خودروهای اسپرت را طی دو سال متوالی از آن خود کند. از سوی دیگر تنها 14 دستگاه خودروی W196R تولید شد که در حال حاضر 10 نمونه از آنها باقی‌مانده‌اند. 3 عدد از این خودروها در موزه نگهداری می‌شوند و 6 عدد دیگر در اختیار مرسدس بنز هستند. به عبارت دیگر سیلور ارو شماره شاسی 006/54 که به حراج گذاشته‌ شده، تنها نمونه باقی‌مانده از این مدل بوده که به یک مجموعه‌دار اختصاص داشته است.
سیلور ارو توسط فانجیو که یکی از شناخته‌شده‌ترین و تأثیرگذارترین رانندگان در مسابقات اتومبیل‌رانی جهان است، رانده شده و توانسته ظرف مدت 18 ماه دو عنوان اولی گرندپریکس نهایی را کسب کند.

این خودرو از لحاظ تکنیکی نیز بسیار باارزش بوده و به منظور بردن عناوین جهانی ساخته شده است. خودروهای W196R اولین خودروهای فرمول یک بودند که از تزریق سوخت به موتور استفاده می‌کردند. مرسدس بنز مدت‌ها با شرکت آلمانی بوش همکاری کرد تا بتواند این موتورها را که به سرعت در تمامی خودروهای فرمول یک به کار گرفته شدند، طراحی کند.
بدنه خارجی این خودرو تنها 36 کیلوگرم وزن دارد و بسیارشبیه به W125 Silver Arrow که در سال 1937/1316 رونمایی شد، طراحی شده است. این خودرو توانی معادل 595 اسب‌بخار تولید می‌کرد و با توجه به اینکه تنها 750 کیلوگرم وزن داشت، نسبت نیرو به وزنی را تأمین می‌کرد که تا زمان ظهور موتورهای توربوی دهه 1980/1360 بی‌رقیب باقی ماند.

این نمونه نیز مانند مدل‌های W125، W154 و W165 که به ترتیب در سال‌های 1937 تا 39 طراحی شدند، پس از جنگ‌جهانی دوم توسط رودولف اولنهات طراحی شد. او رئیس بخش تست خودروهای خانواده مرسدس بنز و گروه فرمول یک بود.
فناوری‌های متعدد به‌کار گرفته‌شده در W165R باعث شد این خودرو از رقیبان خود به خوبی فاصله بگیرد و بتواند راه را برای تولیدات بهتر در صنعت خودروسازی هموار کند. از جمله این فناوری‌ها می‌توان به ترمزهای داخلی، سیستم تعلیق مستقل و طراحی آیرودینامیک بدنه اشاره کرد. سرآمد در آیرودینامیک
بدون‌شک مهندسان مرسدس بنز طی سال‌های پایانی دهه 1930/1310 بهترین شناخت را نسبت به آیرودینامیک خودرو داشتند. آنها اولین تونل باد را در سال 1939/1318 به‌کار گرفتند.
پیش از این در زمستان 1938 این شرکت موفق شد با به‌کارگیری موتور سوپرشارژ دوتوربویی توانی معادل 736 اسب‌بخار تولید کرده و رکورد 432.7 کیلومتر بر ساعت را در جاده‌ها از خود به‌جا بگذارد. مرسدس بنز تا مدت‌ها با این سرعت رکورددار سرعت در اتومبیل‌رانی بود. این رکورد می‌توانست پیش از آغاز مسابقه فضایی میان کشورها نشان‌دهنده توان تکنولوژیکی آلمان و متحدانش باشد یا حداقل هیتلر و موسلینی این‌طور فکر می‌کردند.

دو سال بعد T80 Blackbird با موتور V12 اقتباس شده از جنگنده‌ها آماده بود تا با 3000 اسب‌بخار قدرت باز هم رکورد تازه‌ای در سرعت به جا بگذارد؛ اما با آغاز جنگ‌جهانی دوم هرگز این شانس را پیدا نکرد. این موتور قرار بود از ترکیبی از سوخت‌ها شامل الکل متیلیک (63%)، بنزن (16%)، الکل اتیلیک (12%)، استون (4.4%)، نیتروبنزن (2.2%) و سوخت هواپیما (حدود 2درصد) استفاده کند و سرعت خودرو را به 750 کیلومتربرساعت برساند.
با آغاز جنگ مرسدس بنز نیز تا سال 1954/1333 از دور مسابقات اتومبیل‌رانی کنار رفت؛ اما در این سال با W196R موفق شد در 9 مسابقه از مجموع 12 رقابت گراند پریکس جایزه اول را به خود اختصاص داده و به یکی از موفق‌ترین خودروسازان در دوران این مسابقات تبدیل شود.

4 جولای 1954/14ام تیرماه 1333 روزی به یادماندنی برای آلمانی‌های شکست‌خورده از جنگ بود. آنها نه‌‌تنها در این روز تیم قدرتمند مجارستان را در فوتبال شکست دادند؛ بلکه پس از 15 سال دوری از مسابقات اتومبیلرانی همراه با راننده‌ افسانه‌ای خود جوایز گرندپریکس را درو کردند.