بزرگ‌ترین ماجراجویی تاریخ بشر: وویجر1 از منظومه شمسی خارج شد

این کشف به کمک یکی از طوفان‌های بزرگ خورشیدی اتفاق افتاده است. در مارس 2012/اسفند 1390، فوران عظیمی در سطح خورشید اتفاق افتاد که طوفانی از ذرات باردار و پرانرژی را به سوی وویجر1 روانه کرد. این طوفان 13 ماه بعد به وویجر رسید و کامپیوتر این فضاپیما اطلاعات اندازه‌گیری‌شده را به سوی زمین مخابره کرد. این اطلاعات رادیویی پس از 17 ساعت به زمین رسید و دانشمندان با تحلیل آنها متوجه شدند چگالی این ذرات 40 برابر بیشتر از مقداری است که اگر در وویجر در هلیوپاز قرار داشت، می‌بایست اندازه‌گیری می‌کرد. پژوهشگران به جستجوی اطلاعات دریافتی از وویجر در ماه‌های قبل پرداختند و توانستند اثرات مشابهی را در اکتبر و نوامبر 2012 / مهر و آبان 1391 مشاهده کنند. با مقایسه این پدیده‌ها، آنها به این نتیجه رسیدند که وویجر1 در 25 آگوست 2012/4 شهریور 1391 از منظومه شمسی خارج شده و در آن زمان، فاصله‌اش از ما 121 واحدنجومی بوده است. (واحد نجومی معادل فاصله متوسط زمین از خورشید در طول یک سال یا تقریبا 150 میلیون کیلومتر است).

وویجر1 در سپتامبر 1977/شهریور 1356 و 16 روز پس از فضاپیمای وویجر2 پرتاب شد. وویجر1 در مارس 1979/اسفند 1357 به سیاره مشتری رسید و با استفاده از گرانش عظیم این سیاره خود را به سوی سیاره زحل پرتاب کرد. این فضاپیما در نوامبر 1980/آبان 1359 از کنار زحل گذشت و رهسپار مرزهای خارجی منظومه شمسی شد. اگر تغییری در مدار وویجر1 ایجاد نشود، حدود 40هزار سال دیگر از فاصله 1.6 سال‌نوری ستاره‌ای در صورت‌فلکی زرافه عبور خواهد کرد.

فضاپیمای دیگر یعنی وویجر2 در جولای 1979/تیر 1358 به مشتری رسید و در آگوست 1981/شهریور 1360 از کنار زحل عبور کرد؛ اما ماموریت وویجر2 این بود که با استفاده از جاذبه زحل، خود را به سیارات اورانوس و نپتون برساند که در ژانویه 1986/بهمن 1364 و آگوست 1989/شهریور 1368 از کنار آنها عبور کرد و سپس مسیر خود را به سوی خارج منظومه شمسی ادامه داد. وویجر2 قرار است حدود 296هزار سال دیگر از فاصله 4.3 سال‌نوری شباهنگ، پرنورترین ستاره آسمان شب بگذرد. روی این دو فضاپیما لوحی طلایی به همراه یک مجموعه اطلاعات دیجیتالی قرار دارد که حامل پیام دوستی مردم زمین، موقعیت زمین و منظومه شمسی نسبت به ستارگان اطراف و نمونه‌هایی از صدا و تصویر موجودات زنده روی زمین و آثار برجسته فرهنگی انسان‌های روی زمین است.

مهندسان ناسا امیدوارند ژنراتورهای هسته‌ای نصب‌شده روی این دو فضاپیما تا سال 2020/1399 دوام بیاورند و خصوصا وویجر1 بتواند اطلاعات ارزشمندی از فضای میان‌ستاره‌ای برای ما ارسال کند.