دهمین ستاره اروپایی روی سینه کهکشانی ها/دسیما و دیگر هیچ

یک شب خاص برای اسپانیا،مادرید،رئال و اتلتیکو.رئال می خواست به 10 برسد و اتلتیکو به یک.افتخار رسیدن به این اعداد برای هر کدام از این دو تیم تعبیری متفاوت داشت.رئالی ها 12 سال حسرت کشیدند تا به این شب برسند و برای دهمین بار جام قهرمانی را بالا ببرند و اتلتیکو مادرید هم می خواست برای نخستین بار طعم بالابردن جام قهرمانی در باشگاه های اروپا را بچشد.

کوئیپرس که در سوت خودش دمید رئالی ها بازی را شروع کردند.این اتفاق یعنی شروع یک هیجان.شروعی که خیلی ها چند هفته انتظارش را می کشیدند.بازی طوری نبود که بشود گفت در دقایق ابتدایی رئال برتر بود یا اتلتیکو.کاملا مشخص بود که هر دو تیم با احتیاط بازی می کردند.هم رئال،هم اتلتیکو.آنها دوست نداشتند زحمت رسیدن به فینال را با یک اشتباه از دست بدهند.

تقابل یکی از بهترین خط حمله های فوتبال جهان با یکی از تیم هایی که بهترین خط حمله را در اختیار داشت. شاید به همین دلیل هم بود که هرچه از دقایق بازی می گذشت رئالی ها بیشتر توپ و میدان را در اختیار گرفتند.

در دقیقه نهم بازی و وارد شدن شوکی بزرگ به اتلتیکو.دقیقا مثل آخرین بازی این تیم با بارسلونا در لالیگا دیگو کاستا نتوانست به بازی ادامه بدهد تا سیمئونه دست به تعویضی اجباری بزند.این خبر خوبی برای رئالی ها بود.البته اتلتیکویی ها ثابت کردند که به یک بازیکن متکی نیستند و در نبود بازیکنی مثل کاستا می توانند تیمی مثل بارسلونا را متوقف کنند.

بیست دقیقه از بازی گذشته بود و دو تیم زیاد ریسک نمی کردند.به خصوص اتلتیکویی ها که منتظر بودند تا شاگردان آنچلوتی به سمت دروازه شان حمله کنند.بازی فینال چنگی به دل نمی زد آنقدر که هواداران از یک حمله هر کدام از دو تیم چنان به وجد می آمدند که انگار توپی از خط دروازه ها عبور کرده است.شاید اگر یکی از دو تیم گل می زد بازی از این محتاط بودن در می آمد.در یکی از ضد حملات وقتی مدافعان حریف دیاماریا را سرنگون کردند درگیری ای فیزیکی بین بازیکنان دو تیم پیش آمد.داور اعلام ضربه ایستگاهی برای رئالی ها کرده بود و اعتراض های بی فایده راموس باعث شد تا او هم مثل مدافع اتلتیکو با کارت زرد جریمه شود.بازی کمی خشن شده بود و شاگردان سیمئونه رو به سبک همیشگی شان یعنی بازی فیزیکی آورده بودند.

در دقیقه 33 جدی ترین موقعیت نیمه اول را گرت بیل از دست داد.وقتی بازیکنان اتلتیکو روی اشتباه مدافعان رئال حمله ای نصف و نیمه را روی دروازه کاسیاس انجام دادند رئالی ها این توپ را تبدیل به ضد حمله ای خطرناک کردند.ضد حمله ای که گرت بیل یک جورهایی هم با خودخواهی آن را از دست داد تا آه از نهاد هواداران رئالی بلند شود.

سه دقیقه بعد و این بار وارد شدن شوک به رئال مادرید.اتلتیکو با استفاده از اشتباه خدیرا که نتوانست روی سر "گودین"ضربه سر را بزند باعث شد تا کاسیاس هم در مهار توپ ناکام بماند و اتلتیکو گل اول بازی را بزند.یخ بازی شکسته بود و سبک بازی دو تیم به روال طبیعی شان برگشته بود.رئال حمله می کرد و اتلتیکو دفاع.با این حال اتفاق خاصی که تغییری در نتیجه بدهد رخ نداد تا بازی با همین یک گل در نیمه نخست به پایان برسد.

شروع نیمه دوم و آرامش ملموس بازیکنان اتلتیکو.آنها با فکری بازتر بازی می کردند و برخلاف انتظار بازی را از جلو بسته بودند تا رئال مادرید نتواند به سمت دروازه شان نزدیک شود.شاگردان سیمئونه شجاعانه بازی می کردند و برایشان اصلا مهم نبود که در فینال هستند و مقابل تیمی مثل ئال قرار گرفته اند.جالب اینجاست که آنها بر خلاف رئال مادرید به جای دفاع کردن،حمله را در دستور کار خود داشتند.

البته هر چه از دقایق بازی می گذشت این رئالی ها بودند که با توجه به شرایط بازی حمله می کردند.در دقیقه 50 تا 55 آنها فشار را روی دروازه اتلتیکو زیاد کرده بودند طوری که حتی می توانستند به گل هم برسند اما هر بار با مانعی به نام کورتوآ روبرو می شدند.

در دقیقه 58 آنچلوتی دو تعویض انجام داد.او هرپز دوست نداشت تا در این بازی مهم بازنده باشد.کارلتو مارسلو را به جای کونترائو وارد زمین کرد و ایسکو را هم با خدیرا تعویض کرد تا شاید بتواند روند بازی را تغییر بدهد.

با این حال تغییر زیادی در بازی ایجاد نشد.شاگردان سیمئونه جسورتر از این بودند که مقابل رئال مادرید عقب بکشند.آنها طوری بازی می کردند که در بعضی دقایق رئالی ها وادر به دفاع کردن می شدند.

بازی به تندی برای رئالی ها می گذشت.آنها درآستانه وداعی تلخ با دسیما قرار داشتند.هر چه از دقایق بیشتر می گذشت آنها بییشتر اشتباه می کردند.شرایط طوری شده بود که حتی کاری از دست رونالدو،بیل و بقیه ستاره های مادریدی هم بر نمی آمد. 

بازی به دقیقه هشتاد رسیده بود که آنچلوتی آخرین تعویض خودش را هم انجام داد.او موراتا را به جای بنزما وارد زمین کرد تا شاید گره بازی به دست او باز شود.رئال فشار می آورد و مدام توپ را از کناره ها روی دروازه اتلتیکو می ریخت اما این قل باز شدنی نبود.شاگردان سیمئونه به دفاع مطلق رفته بودند.آنها راه زیادی تا رسیدن به نخستین قهرمانی خودشان نداشتند و این دفاع کردن طبیعی بود.زمان زیادی باقی نمانده بود.اتلتیکویی ها از هر فرصتی استفاده می کردند تا با زمین زدن خودشان وقت را تلف کنند.رئال سراسر حمله بود.آنها اگر از همان دقایق ابتدایی مسابقه این طور بازی می کردند شاید در همان نیمه نخست می توانستند نسخه اتلتیکو را بپیچند اما ...هشتادو هفتمین دقیقه از بازی هم سپری شد.بازیکنان اتلتیکو با به دست آوردن توپ بازی را به کناره ها می بردند تا زمان را تلف کنند.بازی از دست رئالی  ها خارج شده بود.دیگو سیمئونه هوادارن تیمش را وادار می کرد تا تیم را تشویق کنند. 

او راه زیادی تا رسیدن به افتخاری بزرگ را نداشت.همه چیز برای گرفتن یک جشن بزرگ آماده بود اما در چهارمین دقیقه از وقت های تلف شده سرخیو راموس جشن هزاران هزار هوادار اتلتیکو را خراب کرد.او یک بار دیگر منجی تیمش شد تا همانطور که رئال را در بازی با بایرن مونیخ راهی فینال کرد این بار هم آنها را از شکستی تلخ در بزرگترین بازی باشگاهی در اروپا نجات بدهد.

کار به وقت های اضافه کشیده شده بود.رئالی ها روحیه بهتری داشتند و جو ورزشگاه کاملا به نفع آنها بود اما این دلیلی نبود برای اینکه اتلتیکویی ها کم بیاورند و بازی همیشگی شان را انجام ندهند.روند بازی طوری نشان می داد که انگار آنها بدشان نمی آمد بازی به ضربات پنالتی کشیده شود چون مثل چند دقیقه پایانی نیمه دوم از هر فرصتی برای نقش بر زمین شدن استفاده می کردند.

رئالی ها سرحال تر بودند و سعی می کردند با دادن پاس های کوتاه به دروازه کورتوآ نزدیک شوند.توپ و میدان کاملا در اختیار رئالی ها بود.بازی به دقیقه 98 رسیده بود و خستگی در ساق بازیکنان دو تیم موج می زد.از این بازی باید یک تیم برنده خارج می شد،رئال یا اتلتیکو؟در صدمین دقیقه بازی مدافعان اتلتیکو خطای ناشیانه ای را پشت محوطه هجده قدم خودشان انجام دادند.خطایی که رونالدو آن را به دست یکی از مدافعان کوبید و اصرار زیادی داشت که خطای پنالتی شده است اما نظر داور چیز دیگری بود.بازی در نیمه نخست وقت های اضافه با همان نتیجه یک بر یک به پایان رسید تا دو تیم شانس خودشان برای رسیدن به گل را در نیمه دوم امتحان کنند.

شروع نیمه دوم وقت های اضافه و باز هم برتری رئال.آنها بر خلاف اتلتیکو اصلا تمایلی به کشیده شده بازی به ضربات پنالتی نداشتند.ضرباتی که در آن بیشتر بخت و اقبال تعیین می کند کدام تیم باید برنده باشد.در دقیقه 111 حرکت انفرادی آنخل دیماریا باعث شد تا میلیون ها رئالی در جهان جشن بگیرند.حرکت زیبای او و سانتری که روی دروازه انجام داد باعث شد تا گرت بیل خیلی راحت توپ را وارد دروازه خالی کند تا رئال مادرید فقط چند دقیقه کوتاه تا رسیدن به دهمین قهرمانی خودش در لیگ قهرمانان باشگاه های اروپا فاصله داشته باشد.

دسیما که تقریبا برای آنها به رویا تبدیل شده بود در دستشان بود و فقط باید چند دقیقه فشارهای شاگردان سیمئونه را تحمل می کردند.اتلتیکویی ها دیگر وقت تلف نمی کردند.این بار این وظیف بر عهده رئالی ها بود.حرکتی طبیعی که شاید هر تیم دیگری هم به جای آنها بود آن را انجام می داد.در دقیقه 117 و روی یک ضد حمله،آنجا که دیگر بازیکنان اتلتیکو توانایی برگشتن و دفاع کردن را نداشتند مارسلو،روی حرکتی که خودش انجام داد سومین گل رئال مادرید را به ثمر رساند تا آب سردی ریخته باشد روی سر همه اتلتیکو مادریدی ها.اما این پایان کار نبود.در دقیقه 120 ورق کاملا برگشته بود.رونالدو که در این بازی درخشش فوق العاده ای نداشت با اعلام خطای پنالتی توانست چهارمین گل رئال مادرید را بزند تا دسیما برای رئالی ها با شکوه تر از قبل شود.دهمین قهرمانی قوهای سفید در اروپا.افتخاری که کمتر تیمی می تواند تا سالیان سال به آن دست پیدا کند.