هیجان جام جهانی در ارتفاع 40 هزار پایی / ایران خوش شانس تر است یا استرالیا؟

ترافیک سنگین پشت باجه های چک پاسپورت نشان از تعداد زیاد مسافران ورودی دارد. پرواز های غول پیکر معتبرترین هواپیمایی های دنیا کنار هم به خط شده اند. مسافران شان از کنار هم می آیند و  آماده ورود به سائو پائولو می شوند. اینجا شهری است که  تا ساعاتی دیگر باید میزبان افتتاحیه جام جهانی باشد. شهری که حالا هواداران فوتبال را از همه جای دنیا به سوی خود خوانده است. از روواندا در آفریقا تا استرالیا ، ایران، کلمبیا و کشورهای اروپایی .

فوتبال زبان مشترکی است برای همه این مسافران. پروازهای طولانی سفر از نیمکره شمالی به نیمکره جنوبی و مسافرانی که هر کدام شان نشانه ای از تیمی دارند که برای تشویقش به این سفر طولانی آمده اند را به سوی هم می خواند. از صندلی بغلی گرفته تا راهروهای هواپیما ، فوتبال عاشقانش را دور هم می خواند.

پسر جوان قدی بلند دارد ، موهای فرفری و پوستی که با تتو های رویش بیشتر به تابلوی نقاشی شباهت دارد. جانی دو رگه استرالیایی، آرژانتینی است. او اگرچه اسپانیولی را به واسطه خاک مادری خیلی روان حرف می زند اما می گوید یک استرالیایی دو آتشه است.

ایران یا استرالیا؟ کدامیک شانس صعود دارند؟ او می پرسد و می خواهد از این بداند که کسی را در تیم ایران یارای مهار مسی است؟ مسی به کنار. کارلوس کروش با دی ماریا ، آگوئرو و دیگران چه می کند؟ او با خنده می گوید:« بازی را به فامیل های مادری من بد می بازید.» البته وقتی حرف از تیم خودش می شود با خنده می گوید:« قهرمانی دنیا مال ماست. » می گوید و شادمانه می خندد! بعد از بازی های شان می گوید:« دوستم ما آخر شانسیم. اسپانیا ، شیلی و هلند در یک گروه . ما حتما قهرمان دنیاییم، اصلا جام در دست ماست.آمدم تا از فوتبال لذت ببرم!» می گوید و سرخوشانه ، می خندد و مشغول رقصیدن است . انگار نه انگار که در راهروهای هواپیما ایستاده. او تنها نیست. فوتبالدوستان ایرانی هم در جمع استرالیایی ها که باید برای رسیدن به سائو ، پروازی 32 ساعته را سپری می کردند.

رواندا ، نام این کشور آفریقایی شاید کمتر در اخبار فوتبالی دنیا به گوش برسد اما تب فوتبال حتی آنجا هم این قدری هست که مسافرانی را به جام جهانی بفرستد. 2 نفر با قامتی بلند و دو عشق فوتبال که تقریبا طرفدار همه تیم های قوی دنیا هستند. از روسیه گرفته تا اسپانیا و هلند و برزیل. جمعیتی در راهروهای هواپیما دور هم جمعند و از جام جهانی می گویند. از علایق شان و بی هیچ مرزی. از آفریقا تا اروپا و آسیا. از قطر و ایران گرفته تا کلمبیا و چین. از مهمانداران صرب و عرب تا ایرانی عشق فوتبالی که پیراهن تیم ملی کشورش را به تن دارد و با خانواده به تشویق تیم ملی کشورش آمده است.

فوتبال زبان مشترک شان است و همه با خنده از یک چیز می گویند. از اینکه وقتی سیاست نیست چه راحت می توان کنار هم ایستاد و گفت و خندید. ساعتی بعد این جمع هر یک به سویی از شهر می روند. پروازهای دیگر هم مسافران شان به مسافران پروازهای آسیایی اضافه می شوند. ایرفرانس، هواپیمای هلندی، پرواز خطوط هواپیمایی مکزیک و هواپیمای آمریکایی . هر کس نشانی از تیم ملی کشورش را با خود دارد. هلندی ها پیراهن های میکسی از کشور خودشان و برزیل را به تن کردند. کرواتها از یک سو و حتی مصری ها هم که اصلا در جام جهانی نیستند. ژاپنی ها برای خود می کوبند و برزیلی های میزبان خیلی شهرشان را تب جام جهانی نبخشیده اند. شهر بیشتر پر است از تبلیغات شرکت های بزرگ برای جام جهانی تا نمادهای مربوط به بازی ها. ترافیک شهر سنگین است. هم از خطرهای در کمین توریست ها می گویند هشدار می دهند اما شهر زنده و پر جنب و جوش به نظر می آید. شهری سرسبز و پر از برج های سر به فلک کشیده. اینجا سائو ؛ میزبان افتتاحیه جام جهانی! شهری که تیم ملی ایران را برای این رخداد مهم میزبانی می کند.