تحلیلی بر برد 2-0 ایران در مقابل شیلی ؛ بردن شیلی با دفاع اتوبوسی بهتر است یا کیسه گل شدن با فوتبال علی اصغری؟

آریا صالحی خبرآنلاین ؛ بردن شیلی در اتریش اگرچه در دل یک مسابقه دوستانه بود اما مهمترین پیروزی بعد از انقلاب برای فوتبال ایران برابر تیم های حاضر در رنکینگ فیفا بود. اینکه توانستیم تیم اصلی حاضر در رنک 15 دنیا را شکست دهیم. فرمول بازی تیم کارلوس کروش در غیاب چند یار اصلی اش مثل پورعلی گنجی ، آزمون ، جهانبخش و حاج صفی به میدان می رفت ، با همان شیوه همیشگی به میدان رفت. با شیوه ای که این روزها منتقدانش نامش را گذاشته اند دفاع اتوبوسی. شیوه ای که حاصلش شد برد ایران برابر شیلی ، آن هم با دو گل و بدون دریافت گلی. شیوه ای که باعث شد تا چندهزار ایرانی حاضر در ورزشگاه اتریش سراپا شادی باشند.

اینکه میلیون ها بیننده از بازی لذت ببرند که ستاره های شیلی به ضعف و ناتوانی برابر تیم ایران زانو زده اند. اگرچه منتقدان می توانند بگویند این چه سبکی از فوتبال است؟ کجای این فوتبال زیباست و چه هیجانی دارد؟

آنها که اتکای شان به ضعف حافضه تاریخی مخاطبان است. آنها که از یاد می برند منتقدان تیم ملی در همین لیگ برتر برابر تیم هایی چون نفت مسجد سلیمان یا استقلال خوزستان برای برتری عددی شان و رسیدن به امتیاز چاره ای غیر از بستن بازی نمی بینند. آنهایی که سال های سال برای حفظ رکوردهای شان ، دربی ها را با بستن بازی در یکسوم دفاعی شان از سکه انداختند و دوره های حضورشان در تیم ملی هم هنوز در آرشیو فوتبال ایران باقیست . آرشیوی که نشان می دهد با بازیکنان لژیونر با کیفیتی چون علی کریمی ، مهدی مهدوی کیا ، وحید هاشمیان، جواد نکونام ، فریدون زندی ، مسعود شجاعی و ... در اوج دوران فوتبالی شان در مرز 27 تا 30 الگی هم هیچ گاه تهاجمی بازی نمی کردند و خبری از دیکته کردن اقتدار ملی به حریفان نبود.

منتقدانی که در لیگ های مختلف که روی نیمکت نشستند خیلی سیاست خاصی برای تیم های شان نداشتند. تیم کروش شاید زیبا بازی نکند که تیم های مربیانی چون ره هاگل ، مورینیو ، کوپر، سیمئونه ، دی ماتیو و رانیری هم هیچ گاه دنبال بازی زیبا نیست و به نتیجه تمرکز می کند. آنها با بزرگترین بازیکنان دنیا و بهترین خریدها چرا به دنبال چنین سبکی می روند؟ این پرسشی استکه نادیده گرفته می شود. حالا منتقدان می توانند انتقاد کنند و دنبال نتیجه باشند که تیم ملی نتیجه فوق العاده ای نگرفته است و متر این ناکامی هم حذف از جام ملتهاست. اگرچه این حقیقت را شخص کروش و حامیان او می پذیرند و تیم ملی نتوانسته در شرایطی عجیب برابر عراق نتیجه بگیرد اما منتقدان به خوبی می دانند فوتبال دوستان واقعای حقیقت را می فهمند. می دانند در آن بازی چه اتفاقاتی افتاد و سهم هر  کس در این ناکامی چقدر است. چقدر کارلوس کروش ، چقدر داور ، چقدر بازیکنی مثل پولادی و چقدر مقام مسئولی که برای بودن در رسانه ، صبح روز بازی درباره سربازی که توسط مقام  ارشد او اجازه همراهی تیم ملی را پیدا کرده بود ، سخن گفت و تمرکزش را به هم ریخت تا عصبانیت این بازیکن کار دست تیم ملی بدهد و از این بازیکن یک سرباز فراری پشت کرده به وطن بسازد.

نمایش تیم ملی برابر شیلی نمونه ای تکامل یافته از نمایش تیم در بازی با آرژانتین بود. مسابقه ای که به دلیل حساسیت کمترش ، یاران سرمربی توانستند توپ های شان را گل کنند . این همان بلایی بود که ایران سر آرژانتین آورد و به همین دلیل است که کروش درباره مسابقه می گوید:« بازیکنان شیلی در بهترین لیگ‌های دنیا و تیم‌های مطرح جهان بازی می‌کنند اما بار دیگر تکرار می کنم که نتیجه زیاد مهم نیست اما خوب هم هست بتوانیم برنده باشیم اما امشب تجربه بزرگی از بعد بین المللی برای فوتبال ایران بود که امشب بتوانیم مقابل یکی از بهترین تیم‌های دنیا این گونه بازی کنیم.وقتی شما بازی بین المللی انجام می‌دهید حتماً باید در تمام ابعاد با پتانسیل کامل حضور پیدا کنید. از بعد مسئولان و بازیکنان اما ما حضور داشتیم اینجا چون یک گروه هستیم که به کشور خدمت می‌کنیم و امشب این وظیفه را به خاطر هواداران انجام دادیم با توجه به اینکه توجه کامل هم به ما نمی‌شود. این بازیکنان لایق حمایت بیشتری هستند.»

باختن با 5 گل اختلاف ، همان طور که حمید درخشان قبل از بازی با آرژانتین در یک برنامه زنده به حالت تمسخر می گفت آیا بهتر است یا بازی نتیجه مداری که بر اساس اصول و با نظم اتفاق می افتد که در ایران هم داریم تیم هایی که تا اسم دفاع می آید ، 11 نفره در دفاع جمع می شوند و بازی برده را برابر تیم ده نفره ، می بازند!