زیست سوخت‌ ها از سوخت‌ های فسیلی برای محیط زیست خطرناک‌ تر هستند

خبرگزاری دیترویت گزارش می‌دهد که تازه‌ترین مطالعات روی سوخت‌های زیستی اعم از اتانول و بایودیزل که توسط دولت فدرال و صنایع فعال در تولید این دسته از سوخت‌ها، حمایت و پشتیبانی می‌شود، به طور کامل باور‌ها پیشین را نقض می‌کند.

این گزارش بحث‌برانگیز درست یک هفته پس از انتقادات مدیر آژانس بازرسی حفاظت محیط زیست از دولت ایالات متحده در رابطه با عدم تحقق وعده‌های پیشین در رابطه با مطالعات بیشتر روی سوخت‌های زیستی،منتشر شد. این مطالعات در سال ۲۰۱۳ آغاز و در آن مطرح شد که سوخت‌های زیستی تاثیرات مخرب بیشتری نسبت به سوخت‌های فسیلی روی محیط زیست دارند.

در این مطالعه، پروفسور جان دِسیکو محقق انیستیتوی تحقیقات انرژی ادعا می‌کند که سوخت‌های زیستی به نسبت سوخت‌های فسیلی گازهای گلخانه‌ای بیشتری (دی اکسید کربن) تولید می‌کند. البته نتایج این تحقیقات مورد انتقاد گسترده‌ای قرار گرفت چرا که پشتیبانی مالی آن را سازمان نفت و سوخت آمریکا برعهده داشته است.

استاندارد سوخت‌های تجدیدپذیر آمریکا در سال ۲۰۰۵ ایجاد شد و در سال ۲۰۰۷ کامل شد. این استاندارد که یکی از معتبر‌ترین‌ نمونه‌های جهانی است، اساسا روی فرض غلطی که سوخت‌های زیستی کربن سبز هستند، بنیان شده است.

دسیکو می‌گوید، گیاهانی مثل ذرت، دی‌اکسید کربن را جذب می‌کنند، پس موقع سوزانده شدن نیز همین دی‌اکسید کربن را به طبیعت باز‌می‌گردانند؟ اما این یک اشتباه است. او می‌گوید دولت سوخت‌های فسیلی را در درجه‌ی بالاتری از تولید گازهای گلخانه‌ای نسبت به نمونه‌های زیستی قرار می‌دهد؛ قانون‌گذاران برای بنزین و گازوئیل مجموع آلودگی منتشر شده‌ی آن‌ها را در زمان استخراج، پالایش و سوختن محصولات نهایی محاسبه می‌کنند. ولی برای سوخت‌های زیستی، دولت تنها نیمه‌ی نخست که تولید و کشاورزی است را محاسبه می‌کند و مقدار خروجی از لوله‌های اگزوز خودروها را به خاطر فرض کربن سبز بودن این سوخت‌ها محاسبه نمی‌کند.

دسیکو ادعا می‌کند، گیاهانی که از آن‌ها سوخت‌های زیستی تولید می‌شود، تنها ۳۷ درصد از دی‌اکسید کربنی را که هنگام سوختن تولید می‌کنند را در مراحل ابتدایی از جو زمین جذب می‌کنند. وی در ادامه به خبرگزاری دیترویت می‌گوید: «کربن سبز در حقیقت تنها یک فرضیه است. و برای اینکه بدانیم این فرضیه تا چه حد درست است، لازم است بررسی کنیم که دقیقا در مزارع کشاورزی چه می‌گذرد و سوخت‌های زیستی در کجا شروع می‌شوند.» دسیکو ادعا می‌کند که این مشکل را چهار سال پیش کشف کرده است.

تولید ذرت برای تولید اتانول در دهه‌ی گذشته سه برابر شده و همچنین تولید لوبیا‌ی سویا برای تولید گازوییل زیستی نیز بیش از دوبرابر شده است. به همین دلیل تعجبی ندارد که انجمن تولید سوخت‌های تجدید‌پذیر و تولید‌کنندگان ذرت در مقابل تحقیق دسیکو با یکدیگر متحد شده باشند. جف کوپر مشاور ارشد رییس جمهور در NFA ( نظارت بر بازارهای آینده) در همین راستا می‌گوید: «این تحقیقات توسط دانشمندان اقلیمی، نهادهای نظارتی کشورهای جهان و دانشمندان مطرح در حوزه‌ی تحلیل چرخه‌ی زندگی رد شده است.»

جیم زوک مدیر اجرایی برنامه‌ریزی بازار ذرت میشگان و عضو اتحادیه‌ی پرورش‌دهندگان ذرت در میشیگان به خبرگزاری دیترویت می‌گوید که تمامی مطالعات روی سوخت‌های زیستی نشان می‌دهد که این سوخت‌ها انتشار گازهای گلخانه‌ای را کاهش می‌دهند. حاشیه‌ی سود این فرآیند مثل محصولات فرعی که خوراک دام می‌شوند و وابستگی به روغن خارجی را از بین می‌برد را نیز نمی‌توان نادیده گرفت.