بهتر نبود دایی را معرفی می کردید آقای سعیدلو؟

حسین المسلم نفر دوم تشکیلات شورای المپیک آسیا، کسی که این جمله را می‌گوید، یکی از بزرگترین حامیان سعیدلو در انتخابات مجمع کنفدراسیون فوتبال آسیا محسوب می‌شد.

او با سه هفته تاخیر دقیقا همان جملاتی را می‌گفت که پیش از این مانیلال فرناندو عضو جدید هیات اجرایی فوتبال آسیا در فیفا به زبان آورده بود. جمله‌ای که وقتی رسانه‌ای شد، مسئولان سازمان ورزش کشور آن را عبارتی از سوی رقیبی دانستند که می‌خواهد رقیبش را کم اهمیت جلوه دهد. این جمله هم البته شاید بی‌شباهت نبود به گفته علی کفاشیان در روز انتخابات مجمع فدراسیون فوتبال که هنوز علی سعیدلو نامزد حضور در انتخابات نشده بود؛ «اینجا به کسی رای می‌دهند که بشناسندش. من اگر برای کمیته اجرایی کاندیدا بشوم شانس دارم؛ اما کسی مرا نایب رئیس نمی‌کند. اگر صفایی که دو دوره سابقه حضور داشت، می‌رفت شاید حتی نایب رئیس هم می‌شد».

این جمله بارها تکرار شد؛ اما انگار گوش شنوایی وجود نداشت که اگر بود و می‌شنید، بی‌شک مشاوران آقای رئیس نمی‌گذاشتند معاون رئیس جمهور در شرایطی قرار بگیرد که همه از دوست و دشمن از باختش به رقیبی نپالی خرده بگیرند.

این عاقبتی است که از دو ماه قبل‌تر بارها تکرار شد و هربار مسئولان ورزش کشور پاسخ‌شان این بود: «باید از خدایشان باشد که معاون رئیس جمهور ایران در این تشکیلات حاضر باشد. مگر خود قطر کجای فوتبال آسیاست که به ما رای ندهند و آنها را برگزینند».

اما انتخابات اخیر نشان داد که مسئولان فوتبال آسیا نه به عنوان، که به اشخاص رای می‌دهند. همان طور که در فیفا این گونه کرسی‌ها تقسیم می‌شود. علی دایی ایرانی را به کمیته‌هایشان می‌کشانند چون بازی با اسم‌های بین‌المللی برایشان اهمیت دارد نه جایگاه‌های افراد که فیفا تمام افتخارش را به استقلال از سیاست می‌داند.

مرد پرنفوذ کویتی ورزش آسیا در این گپ دوستانه می‌گفت جای معاون رئیس جمهورتان اگر چهره‌ای فوتبالی معرفی می‌شد رای می آورد. او بی شک درست می‌گوید که فوتبالی‌های خودمان بارها در این دو ماه می‌گفتند. ستاره‌ها این قدر مهم‌اند که اروپایی‌ها از میان خود پلاتینی را برای ریاست کنفدراسیون‌شان بر می‌گزینند. این قدر مهم که وزیر ورزش ترکیه خود را به هتل محل اقامت علی دایی برساند تا بین‌المللی‌ترین چهره ورزش ایران را برای دقایقی ببیند.

راستی اگر گزینه‌ای چون دایی نامزد ما بود، اگر همه سیستم ورزش کشور بسیج می‌شد تا از این چهره حمایت کند، همان طور که تمام توان ورزش و قوه مجریه جمع شده بود تا سعیدلو بتواند صاحب کرسی آسیایی شود، آیا بسیاری از روسای فدراسیون‌های ورزشی کشورهای آسیایی که به ایستادن در کنار چنین چهره‌ای و گرفتن عکس یادگاری با او افتخار می‌کنند، سراغ کسی غیر از او می‌رفتند؟

بهتر نبود ما هم همان کار را می‌کردیم که سالها قبل فرانسوی‌ها انجام دادند؟ این گونه شاید ایران صاحب جایگاهی اثرگذار در تشکیلات فوتبال آسیا هم می‌شد و مهمتر از آن، درست به اسلوب فرانسوی‌ها ما از بین‌المللی‌ترین ستاره فوتبال‌مان در همان جایگاهی استفاده می‌کردیم که همه می‌دانیم توانایی‌اش را دارد و از او یک مدیر لایق می‌ساختیم نه فقط یک مربی معمولی.

فرهاد عشوندی