خسته نباشید آقای سعیدلو!

این موضوع به‌دلیل اهمیت نقش و عمل کمیته اجرایی کنفدراسیون فوتبال آسیا در نهاد فوتبال آسیا از آن جهت قابل تأسف فراوان برای فوتبال ایران است که به گمان AFC یکی از قدرت‌های برتر قاره است و حالا باید در شرایطی از دایره تصمیم‌سازان فوتبال آسیا خارج شود که جدا از نوستالژی فوتبال ایرانی، کشورهایی نظیر مالدیو، پاکستان، هند و نپال در گروه جنوب و مرکز آسیا که حتی در جام ملت‌های آسیا نیز نمی‌توانند حضور داشته باشند، جای ایران را گرفته‌اند. دیپلماسی فعال یعنی این.

یعنی آقای سعیدلو، معاون رئیس‌جمهور ایران و رئیس سازمان تربیت‌بدنی بدون درنظر گرفتن موقعیت ژئوپولتیکی فوتبال ایران در آسیا، در پستی نامزد می‌شود که جدا از نیمه تشریفاتی بودن آن، محلی برای کابینه‌سازی آقای بن‌همام در فوتبال آسیاست. یعنی افرادی مثل آقای گانش و فرناندو از کشورهای ضعیف فوتبال آسیا که از نزدیکان بن‌همام هستند با قدرت لابی و رایزنی زیاد و البته حضور فعال دیپلماتیک موفق می‌شوند؛ در مقابل آن بی‌توجهی سازمان ورزش ایران است که به‌جای استفاده از اصول اولیه دیپلماسی -شناخت و برنامه- از قدرت تاریخی و سنتی فوتبال ایران سخن می‌گوید.

این روایت را با استنباط از استدلال‌های محمد دادکان ادامه می‌دهیم؛ «نزد کشورهای آسیایی آقای سعیدلو تنها به این دلیل در ورزش حضور دارد که معاون رئیس‌جمهور ایران و رئیس ورزش است. او نه چهره شناخته‌شده‌ای در ورزش آسیا، نه ورزشکاری بزرگ و نه فردی علاقه‌مند به ورزش است که سال‌ها در بدنه ورزش آسیا حضور دارد. او نزد فوتبال آسیا تنها نماینده دولت ایران شناخته می‌شود، همین.» او بدون طی پیش‌نیازهای اولیه و تنها به‌واسطه نمایندگی دولت در ورزش از همان ابتدا هم شانسی برای انتخاب نداشت و لطف برخی کشورهای دوست شامل حال ایشان شد که 20 رأی بیارود. درواقع سعیدلو تنها به دلیل خلأ به‌وجود آمده در جنگ قدرت فوتبال آسیا میان غرب و شرق، اعراب با هم و شرق با اعراب می‌توانست شانسی برای خود قائل شود اما همین شانس در پستی به کار رفت که بیشترین منازعه بر سر آن بود.

یعنی کابینه‌سازی بن‌همام در AFC با این پست کامل می‌شد و ایران با دیپلماسی بازدارنده خود شرایط را به سود کشورهایی پیش برد که نتواند در هیأت اجرایی پستی را در اختیار گیرد. چرا آقای سعیدلو به کفاشیان دستور داد که از نامزدی هیأت اجرایی کناره‌گیری کند؟ (باورش سخت است که کفاشیان به‌طور ارادی کنار کشیده است) آیا شرط عقل این نبود که سعیدلو برای عدم پیروزی خود حداقل شانسی را قائل نباشد؟ چرا باید کفاشیان بپذیرد که فرد دیگری خارج از فدراسیون به‌جای او در انتخابات رأی دهد؟ مگر کفاشیان مسئول فوتبال ایران نیست؟ مگر وی نباید منافع فوتبال ایران را تأمین کند؟

سعیدلو در انتخابات پنج‌شنبه از جایی شکست خورد که فکر می‌کرد می‌تواند به پستی تکیه زند که برای به دست آمدن آن سال‌هاست فوتبال ایران در حال چانه‌زنی با کشورهایی است که از بس فضای بی‌اعتمادی میان ما و آنها وجود دارد برای به دست آمدن پست‌های این‌چنینی با هم درگیر هستیم. پس بی‌دلیل نیست که چهره‌های ورزشی چون دادکان می‌پرسند؛ «این چه شیفتگی نزد سیاسیون ورزش است که در سال اول دوست دارند با قهرمانان عکس بگیرند و در سال دوم خود را مهم‌ترین و بزرگ‌ترین رئیس و مدیر ورزش می‌دانند که حضورشان لطف به ورزش و برنامه‌شان راهگشای مدیریت ورزش است. متأسفانه خیانت گروهی از اهالی ورزش و ایجاد اعتماد به نفس کاذب به آنها این جرأت و جسارت را می‌دهد که خود را بالاترین رکن ورزش می‌دانند و حضورشان را لطف به ورزش؟»

آقای سعیدلو می‌داند در برابر نماینده کشوری شکست خورد که از بسیاری شهرهای ایران هم کوچک‌تر است و می‌داند همین فرد به این دلیل رأی آورد که سال‌هاست فوتبال بازی می‌کرده، عضو تیم ملی کشورش بوده و سال‌هاست در رده‌های مختلف آسیا حضور داشته و البته بیشتر از سعیدلو او را می‌شناخته‌اند.

سعیدلو متأسفانه هم خود رأی نیاورد، هم باعث به‌دست نیاوردن کرسی ایران در هیأت اجرایی شد. خسته نباشید آقای سعیدلو!