انتقادهای بی‌سابقه مهدی مهدوی‌کیا: قطبی قشنگ حرف می‌زد اما نتایجی که می‌گرفت خلاف قول‌هایش بود

آینده‌ای که از نظر مهدوی‌کیا، با ادامه روند فعلی تیره خواهد بود. او آینده فوتبال ایران را روشن نمی‌داند. آن‌قدر نسبت به روند فعلی فوتبال انتقاد دارد که معتقد است اگر همین روند ادامه داشته باشد، فوتبال ایران به جایی می‌رسد که پیروزی، آروزی اهالی آن می‌شود. مهدوی‌کیا در این گفت‌وگو انتقادهای بی‌سابقه‌ای از تیم ملی و وضعیت فوتبال ایران کرده است.

تیم ملی حذف شد همه حرف زدند غیر از مهدی.

مشکل فوتبال ما این نیست که من حرف بزنم یا نزنم. این همه کارشناس حرف زدند مشکلی حل شد؟ مگر با حرف زدن فوتبال ما مشکلش حل می شود؟

بازی های تیم ملی چطور بود؟

دو بازی اول را ترکیه بودیم و ندیدم. بازی با امارت را دیدم، تیم داشت خوب و روان بازی می کرد. ولی ما در نتیجه گیری برابر کره همان مشکل همیشگی را داشتیم.

چه مشکلی؟

ما فوتبال خوبی بازی نکردیم. موقعیت های زیادی نداشتیم.

خیلی ها می گویند ترسو بودیم..

این بستگی به تاکتیک سرمربی تیم دارد. متاسفانه در این بازی سه هافبک دفاعی داشتیم. قطبی در خیلی از بازی‌ها از آن استفاده می کرد و خیلی روی این تاکتیک اصرار داشت. تو بازی حساس با کره هم از همین سیستم استفاده کردیم که باعث می شد خیلی دیر به 18 حریف برسیم و در حمله هم به خاطر این تاکتیک نفرات دیر اضافه می شدند.

سرمربی کره قبل از بازی گفته بود که ایران می خواهد بازی را به پنالتی بکشاند و وقت تلف می کند...

اینجوری هم نبود. ولی ما چون سه هافبک دفاعی داشتیم برای رسیدن به دروازه حریف مشکل داشتیم. کاش دو هافبک دفاعی در زمین می گذاشتیم و یکی از هافبک ها مهاجم کاذب می شد تا راحت تر به دروازه حریف برسیم.

خیلی از قطبی انتقاد می شود و می گویند او فقط وعده می داده که محقق نشدند؟

وعده و وعید که زیاد بود و در عمل هیچ اتفاقی نیفتاد. آن از جام جهانی ، این هم جام ملتها. همه چیز فوتبال ما مثل گذشته بود و تغییری هم ایجاد نشد. همان مشکلات قدیمی را داشتیم و داریم. قبل از شروع مسابقات ، بازی تدارکاتی خوب نداریم، موقع شروع بازی‌ها حاشیه‌ها به راه می افتند. این بار هم مسئله مربی خارجی و رفتن قطبی به تیم ژاپنی بود. بعد هم نتیجه نمی گیریم می افتیم به حرف زدن درباره علت ها. یکی دو هفته ای انتقاد می کنیم. یکی به این گیر می دهد، دیگری به آن یکی . یکی دنبال کوبیدن این است و دیگریدنبال کوبیدن آن ، بعد هم همه چیز فراموش می شود و دوباره همان آش است و همان کاسه. دوباره همان در جا زدن فوتبال است. باید بپذیریم که فوتبال مان از شرقی ها جا مانده. اگر به این نتیجه برسیم که فوتبال درجه یک نیستیم شاید به یک جایی برسیم ولی همیشه فکر می کنیم مثل گذشته است که هر تیمی را راحت می بردیم. خودمان را گول می زنیم ، مردم را امیدوار می کنیم و آخرش هم فاصله مان بیشتر و بیشتر می شود و در نتیجه گیری هیچی به هیچی!

خودت فکر می کردی در جام ملتها چه کاری می کنیم؟

از گروه که باید صعود می کردیم چون توان ذاتی مان این قدر هم کم نیست. اگر قرار بود صعود نکنیم که اصلا بهتر بود نرویم به بازی ها اما نباید همه چیز را نادیده بگیریم. انصافا در مرحله مقدماتی 3 برد خوب داشتیم و تنها 9 امتیازی بودیم. با این وجود همیشه یک چهارم خیلی مهم و کلیدی بوده است. به طوری که اگر این مرحله را رد کنی موفق لقب می گیری اما اگر اینجا حذف شوی ، ناکام هستی. من این مرحله را خیلی خوب لمس کردم. ما در یک چهارم 5 بار با کره بازی کردیم . 2 بار رویایی بردیم و سه بار هم ناکام بودیم. همیشه یکی در میان می بردیم اما این بار نشد.

این بار هم دل به خرافات بسته بودیم که ببریم!

فوتبال خرافات نیست ، فوتبال یک نبرد مردانه است. هرکس هوشیار تر باشد می برد. کره بهتر از ما بود. مگر ندیدید استرالیا چه بلایی سر ازبکستان آورد؟ مگر خرافات جلوی 6 گل را می گیرد؟

موج انتقادات علیه قطبی خیلی شدید است؟

من کاری با شخص ندارم و هیچ وقت درباره اشخاص حرف نزدم. اینجا اما اتفاقی افتاده. مربی قبل از جام ملتها تکلیفش را مشخص کرده بود و می دانست که دارد می رود. این وسط مقصر کسانی هستند که این شرایط را به وجود می آورند و حالا ما می گوییم او وعده داد ، اگر این طور بود چرا ما پای این وعده ها ایستادیم. تا حالا در این باره حرفی نزدم چون می گفتم قبل از جام ملتها تیم آرامش می خواهد. این دو سال را نگاه کنید . ما جام جهانی را از دست دادیم ، این هم جام ملتها. قطبی قشنگ حرف می زد اما در عمل نتایجی که رقم می خورد بر خلاف قولی بود که به مردم می دادند. همان اتفاقاتی که قبلا افتاده بود ، باز هم افتاد. یک وقت هایی می بازی اما زیبا بازی کردی. اما این بار باختیم و بد هم بازی کرده بودیم. قطبی رفت سراغ تیم جدیدش و ما ماندیم با 4 سال عقب ماندگی.

خیلی ها می گویند قطبی با بازیکن های بزرگ نمی توانست کار کند ، برای همین با کریمی به مشکل می خورد یا با مجیدی یا از خداحافظی کیا خوشحال می شد.

من درباره خودم می گویم؛ مهدی خودش خواست که خداحافظی کند و اجباری در کار نبود. دوست ندارم درباره شخص حرف بزنم. درست نیست بعد از رفتنش درباره اش غیبت کنیم ، با حرف زدن پشت سر قطبی ، مشکل فوتبال ما حل نمی شود. آخر نمی دانم با کدام منطق و قانونی و کدام برنامه ریزی و سازمان دهی و تفکر و تشکیلاتی باید از کره و ژاپن را ببریم. یک نگاهی به زمین های فوتبال این مملکت بیاندازید؛ یک نگاهی به امکانات ورزشی مان بیاندازید. کجای امکانات ما با کره و ژاپن قابل قیاس است. بروید امارات و عربستان چه امکاناتی دارند. اگر امارات را می بریم به این دلیل است که استعداد های ورزشی بیشتری داریم و یک سری غیرت بچه هاست. کره شمالی که اصلا بحثش جداست. آنها کشور خاصی هستند که با همه تفاوت دارند. ما کدام ورزشگاه استاندارد را ساختیم؟ کدام ورزشگاه مان چمن درست و حسابی دارد؟ فقط داریم حرف می زنیم و می گوییم قهرمان می شویم. آخر با کدام برنامه ریزی ؟ با کدام امکانات؟ با کدام مدیریت؟

مدام می رویم می بازیم و بر می گردیم ، از دلایل باخت می گوییم و می رویم تا 4 سال بعد. چشم به هم بزنیم المپیک از راه رسیده و به المپیک هم نرفتیم. از 1996 که بازیکن المپیک بودم و مربی مان حسن حبیبی بود تا همین الان که هنوز به المپیک نرفتیم هر روز شرایط مان بدتر شده که بهتر نشده است. واقعا خنده دار است. تیم المپیک ما مربی ندارد اما می خواهیم طلسم شکنی کنیم و برویم المپیک. بعد هم مدام وعده می دهیم که طلسم می شکنیم. آخرش هم می گوییم قطبی وعده می داده است. خودمان که از او هم بدتریم استقلال و پرسپولیس را ببینید ، این ها تیم های بزرگ کشورند با میلیون ها طرفدار ولی یک زمین تمرین ندارند. این ها واقعیت فوتبال ماست. این ها درد ماست. چشم‌های مان را روی واقعیت ها نبندیم. برویم امکانات باشگاهی مان را با کشورهایی مثل ژاپن ، کره ، استرالیا و امارات مقایسه کنیم. بعد از 12 سال که برگشتم ایران، یکسری چیزها را از نزدیک لمس می کنم. هفته قبل تهران برف آمد و کل فوتبال مملکت خوابید. همه تیم ها در به در شدند. چند تیم رفتند سالن ، چند تا روی چمن مصنوعی و باز خدا را شکر که لیگ تعطیل بود و خیلی از تیم ها در اردوهای خارجی. این اتفاق ها درست زمانی بود که تیم ملی در جام ملتها بود و ما اینجا مدام به مردم امید قهرمانی می دادیم. آخر روی کدام حساب و کتاب؟ چرا به مردم امید واهی می دهیم؟ یک لیگ برگزار می کنیم که 4 بار تعطیل می‌شود، بازیکن باید 4 بار بدنسازی کند. مربی 4 بار باید از اول برنامه ریزی کند. کجای دنیا این جوری می شود؟ تا این چیزها را درست نکنیم باید خواب بردن ژاپن و کره را ببینیم و هر روز بیشتر عقب می افتیم. به شما قول می دهم اگر وضع به همین شکل باشد بردن این تیم ها برای مان می شود یک رویا. در بحث سخت افزای حتی با امارات هم قابل مقایسه نیستیم. از این تیم های ایرانی که در دبی اردو زدند بروید بپرسید ببیننید آنها چی دارند و ما چی. حتی به شما قول می دهم که فاصله غرب و شرق بیشتر و بیشتر می شود.

ولی استعداد های مان هم دارد ته می کشد!

استعداد تا کی؟ وقتی هیچ چیز درست نیست سر استعدادهای مان هم بلاهایی می آید که می بینید. مثلا عراق که شکل ماست یک بار قهرمان جام ملتهای آسیا می شود ، دفعه بعدی وجود ندارد اما این تیم ها که اصولی کار می کنند نمی گذارند اتفاق ها زیاد برای تیم هایی مثل ما و عراق تکرار شود. آنها به ما اجازه عرض اندام نمی دهند.

الان هم از نکونام و شجاعی ایراد می گیرند...

دو بازی اول را که ندیدم ولی جلوی کره ما یک مشکل کلی داشتیم و نه فردی. تیم ملی ، ملی است نه نفری و فردی. زمانی هم که ما اروپا بودیم و به تیم ملی می آمدیم اگر تیم نتیجه نمی گرفت همین داستان ها برای ما تکرار می شد ، فوتبال یک بازی دسته جمعی است . شاید کاپیتان کره که یار منچستر است نتوانست همان بازی هایی را در تیم ملی انجام دهد که در منچستر انجام می دهد اما کره به مشکل نمی خورد. ما باید منطقی باشیم و با دلیل حرف بزنیم. دل بستن به ستاره ها تا یک جایی جواب می دهد. فوتبال ما سال 96 کره را 6 بر 2 برد سال 2004 هم 4 بر 3 بردیم اما قرار نیست همیشه این اتفاقات بیفتد.

یعنی آن دو برد هم اتفاق بوده؟

نه اتفاق نبود و آن بازی ها فوق العاده بودیم. 2004 تیم یک دستی داشتیم اما با اتفاقاتی که در فوتبال مان می افتد می رویم که بردن برای مان رویا شود.

نسل شما که رفت دچار خلا شدیم. تیم ملی کیا ، کریمی ،هاشمیان ، دایی و عابدزاده ندارد...

چه انتظاری دارید وقتی جلوی در تیم بانک ملی قفل بزرگ می زنند یعنی اینکه فوتبال مملکت هر سال خواب 5 بازیکن با استعداد را می‌بیند. بروید ببینید در تیم های پایه چه خبر است. تیم های پایه ای استقلال و پرسپولیس هیچ چی نیستند وقتی تیم بزرگسال شان امکانات ندارد انتظار کار اصولی در پایه ها دارید؟ فوتبال ما از ریشه ویران است. فوتبال ایران در سال های 70 تا 75 را با الان مقایسه کنید آن وقت نتایج جالبی می گیرید. نتایجش می شود چیزی که می بینید. من واقعا نمی دانم درباره چه فوتبالی حرف می زنیم . همین الان تیم بزرگسالان ما مربی ندارد ، قول رفتن به المپیک دادیم و مربی امید نداریم . تیم جوانان هم که کسی بالای سرش نیست ، تیم بانوان و ساحلی هم که مربی ندارند. پس کدام فوتبال؟ کدام برنامه ریزی؟ از چی حرف می زنیم؟

حرف از فوتبال پایه زدی. تو همین فوتبال پایه نصف و نیمه هم پولدارها ستاره می شوند و استعداد ها می سوزند!

چرا این ها را به من می گویی ؟ شما رسانه دارید باید این ها را برای مردم بگویید. وقتی در فوتبال بزرگسالان یکسری دلال ریختند که نابودش می کنند معلوم است آن پایین چه می شود. اصلا ببینید آن مربیانی که بچه های مان را می سپاریم دست شان صلاحیت دارند!

از قطبی ایراد می گیریم که چرا قبل جام ملتها قرارداد بسته ولی درد خودمان را نمی بینیم. خودمان اول حرف از مربی خارجی زدیم. واقعا تاسف دارد ، در کوران جام ملتها هر روز حرف از مربی های خارجی بود که چه کسی می آمد. از تروسیه گرفته تا یکی دیگر بعد می گوییم چرا بعد از 35 سال قهرمان نشدیم.

به نکته جالبی اشاره کردی. کارمان درست بود قبل از جام ملتها؟

کجایش درست بود؟ اگر قطبی بد بود چرا نگه اش داشتید؟ چرا وسط جام ملتها یادتان افتاد مربی می خواهید؟ با این حرف ها تیم را به حاشیه بردند و نتیجه می شود باخت تیم ملی و اینکه قطبی ساکش را بست و رفت ژاپن و ما ماندیم با مردمی که دلزده تر از فوتبال شدند.

با این شرایط فکر می کنی جام ملتهای بعد چه می شود؟

هیچ اتفاقی نمی‌افتد. روز به روز بدتر می شویم. بعید می دانم فوتبال ما با این افکار حتی شاهد معجزه باشد. یا حتی معجزه کمکی به آن کند. امیدوارم تیم ملی امید باعث نشود دوباره این حرف ها را تکرار کنیم. البته حرف از لیگ قهرمانان شد. باید به ذوب آهن و سپاهان اشاره کنم. دو باشگاهی که نشان دادند داشتن امکانات و برنامه ریزی می تواند موفقیت را به همراه بیاورد ولی باقی فوتبال مان چی؟ تمامش شده حاشیه. ما با این داستان ها به جایی نمی رسیم

فکر می کنی کدام تیم قهرمان باشد ؟ ژاپن یا استرالیا؟

فکر کنم ژاپن چون ژاپن سرعتی بازی می کند و تیم بهتری دارد، چون هم جوانتر است و هم بهتر.