نگاهی به عملکرد مربیان خارجی تیم ملی/برانکو و اوفارل، موفق‌تر از همه

بحث انتخاب سرمربی خارجی تیم ملی فوتبال ایران به اوج خود رسیده و فدراسیون فوتبال به زودی نام مربی خارجی را اعلام خواهد کرد. سرمربی خارجی تیم ملی حتی قرار است به امارات برود تا مسابقه ایران و روسیه را از نزدیک تماشا کند. گفته می‌شود محتمل‌ترین گزینه برای نشستن روی نیمکت تیم ملی فوتبال، کارلوس کرش پرتغالی است؛ شخصی که سابقه نتیجه گیری زیادی در تیم‌های قبلی‌اش نداشته و اکثر شهرتش را مدیون حضور در منچستر یونایتد به عنوان دستیار الکس فرگوسن است.

البته کارلوس کروش در رئال مادرید و تیم ملی پرتغال هم مربیگری کرده اما نتایج درخشانی با این تیم‌ها نگرفته است. شرایطی که او دارد تا حدودی شبیه به برانکو ایوانکوویچ، سرمربی اسبق تیم ملی است؛ کسی که ایران را به جام جهانی 2006 آلمان رساند. برانکو هم مثل کرش اکثر سابقه‌اش در مربیگری به دستیاری مربیانی چون بلاژویچ ختم می‌شد اما با این حال او یکی از موفق‌ترین مربیان خارجی تیم ملی به حساب می‌آید.

برانکو در زمان حضورش روی نیمکت تیم ملی، سه افتخار برای ایران کسب کرد که دو افتخار آن بزرگ بود و یکی از آن‌ها افتخار چندان بزرگی به حساب نمی‌آمد. مهم‌ترین کاری که او کرد، رساندن تیم ملی به جام جهانی 2006 بود؛ آن هم بدون اما و اگر. او توانست تیم ملی را پیش از تمام شدن مسابقات مقدماتی جام جهانی به جام جهانی برساند و از این نظر در دوره او هواداران تیم ملی استرس حضور در جام جهانی را نداشتند. افتخار بزرگ دیگری که او برای تیم ملی کسب کرد، قهرمانی در بازی‌های آسیایی بوسان کره جنوبی بود. پس از او هنوز ایران نتوانسته قهرمان بازی‌های آسیایی شود.

برانکو پس از این‌که تیم ملی را قهرمان بوسان کرد، از ایران رفت و پس از گذشت مدتی به تیم ملی بازگشت و در 41 مسابقه روی نیمکت تیم ملی نشست. او بیش از نیمی از مسابقاتی که روی نیمکت تیم ملی بود را با پیروزی پشت سر گذاشت و در مدت حضورش تنها 7 بار طعم شکست را چشید.

دیگر مربی خارجی که برای ایران نتایج قابل توجهی گرفت فرانک اوفارل ایرلندی بود. او هم در مدت حضورش در تیم ملی ایران توانست ایران را قهرمان بازی‌های آسیایی کند. او همچنین توانست ایران را به المپیک 1976 برساند؛ آخرین المپیکی که فوتبال ایران در آن حضور داشت.