جیرانی متهم اول «هفت»

این دقیقا شمایلی است که فریدون جیرانی از منتقد جماعت به مخاطب عام ارائه داده است. وقتی آدم حرمت‌شکنی چون مسعود فراستی که از گفتن رکیک‌ترین الفظ جلوی دوربین ابایی ندارد یگانه منتقد برنامه می‌شود، چرا نباید فکر کنیم مخاطب عام گمانی غیر از این ببرد که منتقد همانی است که جلوی دوربین می‌بیینید.

جیرانی چه بخواهد چه نخواهد با انتخاب فراستی به عنوان منتقد ثابت برنامه‌اش او را به عنوان نماینده این طیف به مخاطب عام معرفی کرده است. فراستی هم در این میان با ادبیات بی‌شرمانه خود از هیچ کوششی برای به لجن کشیدن چهره منتقدان دریغ نکرده است.

او که خود را سردمدار مبارزه با سینمای سخیف و مبتذل می‌داند حالا خود در صف افرادی است که با ادبیات کوچه و بازاری‌اش فرهنگ مردم را از طریق تلویزیون لگد‌مال می کند. استاد پیش از آخرین دسته گلش، در برنامه‌ای که اختصاص به نقد و بررسی فیلم «بعد از ظهر سگی سگی» داشت با الفاظی ناشایست به رضا عطاران حمله کرد، ادبیاتی که در همان برنامه هم مورد انتقاد جیرانی قرار نگرفت و بستری را مهیا کرد تا فراستی در برنامه‌ای دیگر، این بار به طرز ناشایستی فیلم‌های کمدی را به «باغ وحش» تشبیه کند و در نهایت هم از آن اصطلاح زشت در انتقاد از فیلم «جرم» استفاده کند و به این شکل پرونده پراشتباهش را تکمیل‌تر کند.

با همه این بی‌ادبی‌ها و حرمت‌شکنی‌ها فراستی به کار خود در «هفت» پایان داد، اما همچنان مقصر اصلی و متهم ردیف اول با صلابت به کارش ادامه می‌دهد: فریدون جیرانی. او با استدلالی بچه‌گانه و با بیان این نکته که متوجه حرف‌های فراستی نشده خود را از این مهلکه نجات داد، اما چرا باید آنتن برنامه زنده همچنان در اختیار کسی باشد که حواسش به حرف‌های آدم های حاضر در برنامه‌اش نیست.

با این حواس‌پرتی‌های آقای جیرانی که یکی از بی‌شرمانه‌ترین کلمات را در برنامه‌اش نشینده، چه تضمینی وجود دارد که کلمات و حرف‌های بی‌شرمانه‌تر از این را بشنود. با این تمرکزی که جیرانی روی برنامه‌اش دارد و احتمال بیان هر حرفی می‌رود بهتر است این برنامه از ساعت 2 نیمه‌شب به بعد روی آنتن برود تا حداقل بیننده‌های کمتری شاهد این برنامه وزین باشند.