چرا حتی یک صندلی در دربی 69 شکسته نشد ؛ تیفوسی‌ها راضی از نمایش غیرت!

آن یکصد هزار نفر بلندتر اشک می‌ریختند اما آنها هم به واسطه جنگیدن بازیکنان تیمشان عرصه را خالی نکرده بودند. دستها به آسمان بود و فریادها در گلو ثانیه‌ها روبه پایان بود اما اینها دست بردار نبودند.

خبری از "حیا کن و رها کن" نبود! کسی از واژه سخیف "توپ، تانک، فشفشه..." هم استفاده نمی‌کرد. حتی کسی نمی‌گفت: "بازیکن بی‌غیرت نمی‌خواهیم، نمی‌خواهیم!" بلکه همچنان مردمان سرخ شعار "پرسپولیس حمله کن" را سر می‌دادند! چرا که تیمشان تا ثانیه‌های آخر هم نمایش خوبی داشت.

استقلال 2 بر یک عقب افتاد، حریف سرخپوش وضعیت بهتری پیدا کرده بود. زمان رو به پایان بود اما استقلالی‌ها شکست مقابل پرسپولیس را باور نداشتند و به شدت می‌جنگیدند!

روحیه جنگجویی آنها به میان مردمانشان رخنه کرده بود. آنها هم به جای فحاشی فریاد می‌زدند: "استقلال حمله کن..." ورزشگاه مات و مبهوت بود که چگونه آبی‌ها باوجود آنکه یک گل آفساید دیگر هم دریافت کرده‌اند (گل سهراب انتظاری) به کسی حمله نمی‌کنند و با تمام قوا در حال تشویق کردن هستند و گامی عقب نمی‌کشند!

نتیجه در پایان این بازی 3 بر 2 به سود استقلال همانطور که بازی پرسپولیس هم 2 بر یک به سود سرخها تمام شد.

سوال اینجاست: چرا باوجود عقب بودن از حریف در بازیهای به این بزرگی سرخابی‌ها تشویق شدند؟

جواب: چون بازیکنان این 2 تیم در آن دیدارها شایسته تشویق شدن بودند هرچند که در آن لحظات عقب افتاده بودند!

در واقع این تماشاگران نیستند که تا ثانیه‌های آخر تشویق می‌کنند! بلکه باید بفهمیم در چنین دیدارهایی این بازیکنان و مربیان هستند که شایسته تشویق هستند و در نتیجه تشویق می‌شوند.

این اتفاق به صورت مشابه برای هر دوی این تیمهای مردمی قابل قزاقستان و ازبکستان هم رخ داد و روحیه جنگجویی. تلاش و انرژی بازیکنان به حدی بود که کاری صورت گرفت کارستان و این 2 تیم چنان با قدرت حریفان قدر خود را از پیش رو برداشتند که نمونه‌اش را در تاریخ فوتبال ایران سراغ نداریم.

همه اینها را نوشتیم تا برسیم به داربی 69.

یعنی دیداری که یکی از این 2 تیم حریف را شکست داد و هواداران تیم بازنده بر این باور بودند که گل صحیحی زده‌اند که آفساید نبوده است!

اگر پیش از بازی می‌گفتید چنین شرایطی حاکم می‌شود پاسخ این بود که این دیدار به جنجال کشیده می‌شود اما در دربی 69 نه تنها جنجالی به پا نشد بلکه خون از بینی یک نفر هم بیرون نیامد و حتی یک صندلی هم شکسته نشد.

تفاوت کجاست و چرا در این بازی که برنده و بازنده داشت هیچ اتفاق بدی نیفتاد اما برخی مواقع حتی تساوی‌ها هم جنجال به راه می‌اندازد؟

مسأله این است: فوتبال یک جشن است. به قول غربی‌ها یک "شو" است! میدانی بی‌نظیر از احساسات است و اگر این نمایش زیبا اجرا شود مردم کاری به نتیجه‌اش هم ندارند اما اگر این نمایش زیبا نباشد مردم دلخور می‌شوند و واکنش نشان می‌دهند.

اگر در آن قهرمانی رویایی پرسپولیس در آن دیدار حیثیتی استقلال مردم پشت تیم خودشان بودند و هیچ اهانتی صورت نگرفت دلیلش این بود که آن نمایش زیبا بوده است و مردم از تلاش و کوشش بازیکنانشان صرف نظر از نتیجه بدست آمده راضی بوده‌اند.

این نکته‌ای است که اگر بازیکنان و مربیان آن را درک کنند می‌توانند با آرامش کنار هوادارشان به صورت پی در پی جشن بگیرند اما اگر این نکته را نفهمند یا اینکه نفهمند که مردم به تعصب و دوندگی و تلاش آنها نمره می‌دهند خیلی زود شکست می‌خورند.