ساخت کشتی پرنده در گاراژ خانه / گزارش تصویری

نخستین باری که مهندس کامپیوتر بازنشسته، جک کلمنس تلاش کرد تا یک مدل کوچک از USS Macon -کشتی هوایی هلیومی نیروی هوایی آمریکا که در سال 1935 / 1314 در هوای بد گم شد- را بسازد، گربه وی از بالای یک قفسه روی مدل پرید و بدنه کشتی را نابود کرد. کلمنس نسخه دوم کشتی پرنده خود را در سال 2008 / 1387 تمام کرد، اما این مدل نیز در اثر باد شدید و پیش‌بینی نشده‌ای که در هنگام تست کشتی پرنده وزیدن گرفت، سرانجامی جز نابودی نداشت. اما به گزارش پاپ‌ساینس، در نهایت کلمنس نسخه شماره 3 کشتی پرنده خود را در ماه آوریل / فروردین امسال تکمیل کرد: یک مدل 7 متری با کنترل رادیویی که در تمام جزئیات، از کیسه هوا گرفته تا پیشرانه‌ها دقیقا مشابه نسخه اصلی ساخته شده است.

مقیاس

زمانی‌که کلمنس محاسبات خود را انجام داد، دریافت که مدل عملیاتی این کشتی پرنده که بتواند پرواز کند بسیار بزرگ خواهد بود. وی به مقادیر زیادی گاز هلیوم -حداقل 5 مترمکعب- نیاز داشت تا بتواند وزن چارچوب داخلی کشتی را تحمل کند. چنین چیزی به معنای یک فضای داخلی بزرگ بود. بر اساس محاسبات، مدل حداقل می‌بایست 7 متر طول داشته باشد. اگر مدل حتی اندکی کوچک‌تر ساخته می‌شد، وزن چارچوب نیروی بالابری گاز را خنثی می‌کرد. از طرفی وی نمی‌توانست ابعاد مدل را بزرگ‌تر انتخاب کند، چرا که همین کشتی پرنده 7 متری به صورت قطری، تمام فضای پارکینگ خانه وی را با ظرفیت دو ماشین پر می‌کرد.

جزئیات

کلمنس نمای خارجی ماکون، تعداد موتورها و بادکنک‌های هلیومی، چارچوب داخلی، و سایر چیزها را عینا از روی نسخه اصلی تقلید کرد. اما تعداد کمی اختلاف نیز وجود دارد که برای ساخت مدل ضروری بود. وی تلاش کرد تا راهی بیابد که بتواند موتورهای پیشران را دقیقا در همان محل نسخه اصلی داخل کشتی پرنده جا دهد، اما قطعات رابط اضافی وزن زیادی را به مجموعه اضافه می‌کرد. نهایتا وی هر موتور در در کنار پیشرانه مربوط به آن قرار داد. همچنین از آنجایی‌که کابین داخلی تاثیری بر ویژگی‌های پروازی نداشت، کلمنس تلاشی برای تقلید جزئیات دقیق آن انجام نداد.

کنترل

کلمنس از یک کنترلر R/C استاندارد استفاده کرد که دستورات را به یک گیرنده رادیویی واقع در کابین خلبان ارسال می‌کرد. از این گیرنده به هر کدام از هشت موتور پیشران سیم‌کشی شده بود. کلمنس می‌توانست نیروی پیشران رو به جلوی سه موتور را در هر سمت تنظیم کند و با چرخاندن موتور چهارم، نیروی رو به بالا یا پایین را تامین کند. برای هدایت کشتی، کنترلر سیگنال‌هایی را به یک سیستم کابل و قرقره در دم کشتی ارسال می‌کرد که حرکات باله‌های عقب را تنظیم می‌کرد. مدل ساخته شده اگرچه نمی‌توانست به حداکثر سرعت نمونه اصلی که بالغ بر 125 کیلومتر بر ساعت بود دست یابد، اما می‌توانست پرواز راحت و نرمی را با سرعت 25 کیلومتر بر ساعت انجام دهد.