20 سال دیگر، تولد انسان های 150 ساله!

بر اساس ادعاهای «اوبری دوگری» ـ متخصص زیست پزشكی امراض پیری و دانشمند ارشد انجمن «تحقیقات طول عمر انسان» انگلستان، ما شاهد حضور نخستین انسانی خواهیم بود كه 150 سالگی خود را می‌بیند و نیز اولین انسان با امكان داشتن طول عمر یكهزار سال ، تا 20 سال دیگر قدم به عرصه حیات می‌گذارد.

به گزارش ایسنا، به ادعای «دوگری» پزشكان قادر خواهند بود كه در طول زندگی این انسان 150 ساله، به ابزارهای مورد نیاز برای درمان پیری و بیماری‌های ناشی از آن دست پیدا كرده و طول عمر انسان را برای مدت نامحدودی افزایش دهند.

وی شانس قطعیت «كنترل پزشكی طول عمر انسان» را تا 25 سال آینده 50 ـ 50 می خواند و پیش‌بینی می‌كند كه مردم برای كنترل منظم سلامت خود به پزشكان مراجعه كرده و به درمان‌هایی از جمله ژن درمانی، سلول درمانی، شبیه سازی سیستم‌ ایمنی و دیگر فنون پیشرفته پزشكی ، پرداخته و بدن خود را در وضعیت مطلوبی نگه می‌دارند.

دوگری پیری را یك عمر انباشتگی آسیب‌های سلولی و مولكولی در سراسر بدن توصیف كرده و می‌گوید: هدف این است كه افراد در استفاده از آنچه پیرپزشكی پیشگیرانه خوانده می‌شود و در آن فرد به درمان دوره‌ای آسیب‌های مولكولی و سلولی قبل از ورود به سطح بیماری‌زا خواهند پرداخت، درگیر شود.

این موضوع كه در آینده امید به زندگی تا چه اندازه و با چه سرعتی افزایش خواهد یافت، موضوع بسیاری از بحث‌های كنونی است، اما گرایش كلی كاملا مشخص است. سالانه حدود سه ماه به میزان امید به زندگی افزوده شده و متخصصان پیش‌بینی می‌كنند تا سال 2030 حدود یك میلیون انسان بیش از یكصد سال عمر خواهند كرد.

تا به امروز ركورد طولانی‌ترین عمر در جهان به یك انسان 122 ساله تعلق داشته و به گفته دانشمندان تا پایان سال 2010 بیش از 44 هزار فرد یكصد ساله در ژاپن زندگی كرده‌اند. با این حال برخی از كارشناسان بر این باورند كه گرایش موجود به سوی افزایش طول عمر ممكن است به واسطه پدیده چاقی همگانی كه جوامع ثروتمند و در حال توسعه را تحت تاثیر خود قرار داده ، دچار اختلال شود.

ممكن است نظریه دكتر دوگری دور از دسترس به نظر برسد، اما جایزه 20 هزار دلاری موسسه فناوری ماساچوست در سال 2010 برای بیولوژیست مولكولی كه نشان داد نظریه‌ دوگری اشتباه بوده، به جایی نرسیده است. با این حال، برخی دانشمندان این نظریه را كاذب خوانده و آن را در مرحله ابتدایی آزمایش و بررسی اعلام كردند.

به گفته دوگری این نظریه با هدف زنده نگهداشتن مردم در شرایط ناسالم نیست، بلكه هدف جلوگیری از بیمار شدن مردم با وجود بالا رفتن سن است.

دوگری آسیب‌های ناشی از پیری را به هفت دسته اصلی تقسیم می‌كند كه برای هر كدام فنون درمانی خاصی باید در نظر گرفته شود.

به گفته وی در حالی كه علم در برخی از این دسته بندی‌ها هنوز در مرحله ابتدایی خود به سر می‌برد، برخی از این علوم در این دسته‌بندی‌ها به مرحله تكاملی مورد نظر دست پیدا كرده‌اند. برای مثال درمان با سلول‌های بنیادی، بزرگترین این دسته‌بندی‌ها محسوب شده كه اكنون در مرحله بالینی قرار دارد. بیماریهای قلبی و عروقی كه در حال حاضر بزرگترین قاتل انسان ها در سراسر جهان به شمار می‌روند، هنوز راه زیادی تا درمان قطعی دارند.

در بیماریهای قلبی كه منجر به نقصان عملكرد قلب، حملات و ایست‌های قلبی می‌شود، انباشت انواع خاصی از زباله‌های مولكولی به تعبیر دوگری، صورت می‌گیرد كه محصول جانبی فرایند سوخت و ساز بدن هستند و بدن انسان قادر به مصرف و یا نابودی آن‌ها نیست.

دوگری در حال حاضر در حال كار با گروهی از دانشمندان آمریكایی برای شناسایی آنزیم‌ها در سایر گونه‌هایی است كه قابلیت از بین بردن این زباله های مولكولی و پاكسازی سلول‌ها را دارا هستند و هدف نهایی این است كه با ژن درمانی این توانایی را به انسان‌ها انتقال دهند.

این دانشمند انگلیسی از پیش‌بینی دقیق طول عمر انسان در آینده خودداری كرده، اما معتقد است كه با هر پیشرفت اساسی در زمینه طول عمر انسان دانشمندان خواهند توانست زمان بیشتری برای پیشرفت های علمی به دست آورند.