گپی چالشی با تهیه کننده« مردان آهنین»:چرا باید تعطیل مان کنند؟ / رضازاده هم اینجا قهرمان نمی شد

« مثلا اگر یک نفر در کشتی قطع نخاع شود باید این رشته ورزشی را تعطیل کرد؟» این بخشی از دفاعیه محسن تقوی است.

تهیه کننده برنامه مردان آهنین که این روزها برنامه اش به دلیل دو حادثه تلخ رخ داده برای قهرمانان این برنامه ، در تهدید تعطیلی قرار گرفته ، در گفت و گویی با خبرآنلاین از دلایلش برای دفاع از مجموعه ای که ساخته سخن می گوید

الان بحث تعطیلی مردان آهین خیلی جدی به نظر می رسد.

چرا باید این اتفاق بیفتد؟

ماجرای قتلی که برادران قرایی مرتکب شدند و حالا حادثه تلخ درگذشت روح الله داداشی...

در ماجرای مرحوم داداشی که قهرمان ما قربانی شده و ورزشکار ما مظلومانه جان باخته اما درباره ماجرای قرایی ها هم می توانم بگویم این یک حادثه است که برای هر کس دیگری هم ممکن بود رخ بدهد. مثلا وقتی سقف ورزشگاه متقی ساری ریخت و مردم در تلویزیون شاهد درگذشت 6 هموطن خوب مان بودند آیا فوتبال را تعطیل کردیم؟ آیا این اتفاق تقصیر مسئولان فدراسیون فوتبال بود؟ حرف از تعطیلی یک برنامه برای اینکه یک نفر اشتباهی کرده تصمیم عجولانه ای است . مثلا وقتی یک کشتی گیر قطع نخاع می شود آیا باید آن رشته را به کلی تعطیل کرد؟

اما این مسابقات همیشه در درون خودش هم تنش های زیادی داشته؟

اگر من تهیه کننده این برنامه هستم که حرف شما را قبول ندارم . من 6 دوره از این مسابقات را برگزار کردم و اتفاقات تلخش به نسبت دیگر مسابقات ورزشی اصلا قابل بحث هم نیستند.برای مثال دیروز در اخبار ورزشی دیدم دو دونده فرانسوی در میدان مسابقه با هم گلاویز شده بودند. این تصویر قطعا زشت تر از اتفاقاتی است که می گویند در پشت صحنه برنامه ما به وجود آمده. آن هم اتفاقاتی که خیلی از آنها تنها بر اساس روایات غیر مستند و ساخته و پرداخته ذهنیت شایعه سازانش است. فکر می کنم درباره ما یک هجمه رسانه ای ایجاد شده و این اتفاق خوشایندی نیست. من می گویم اگر دو تا بازیکن ما خطا کردند باید یک رشته ورزشی را تعطیل کنیم؟ واقعا این کار منطقی است؟ مثل چاقو است. چاقو را هم می شود برای کندن پوست خیار استفاده کرد هم سلاخی آدم اگر یکی چاقو برداشت و آدم کشت باید به خاطرش استفاده از چاقو را در کل جامعه ممنوع کنیم؟ باز هم می گویم تعطیلی برنامه مردان آهنین به بهانه این اتفاقات تنها یک تصمیم احساسی است. تازه در اتفاق مربوط به آقای داداشی که ما یکی از بهترین و با اخلاق ترین قهرمانان مان را از دست دادیم. تازه ما باید طلبکار باشیم.

بیشتر ایرادهایی که از برنامه شما گرفته می شود این است که شما مروج یک رشته بی اصالت ورزشی هستید

من که فکر می کنم این برنامه منطبق با اصول فرهنگی ماست. مردم ایران از دیرباز پهلوانی رادوست داشتند. همین حالا هم وقتی یک پهلوان در خیابانی بساط می کند ده ها نفردورش جمع می شوند و برایش آرزوی موفقیت می کنند.

اما آنتن برنامه شما فرصتی می شود برای قهرمان سازی از افرادی که برای رسیدن به این اندام ، از راه های میانبری مثل مواد نیروزا استفاده می کنند. موادی که بسیار مضر هستند و متاسفانه هیجان کاذب این عناوین بسیاری از جوانان را هم جذب خود می کند.

من معتقدم این قهرمانان برای رسیدن به این اندام ، تلاش زیادی می کنند. تازه هزینه های شان را هم از جیب می پردازند. در مراحل مختلفی از تمرینات و مسابقات شرکت می کنند. من از دوپینگ یا مسائل این چنینی سر در نمی آورم اما معتقدم این چیزی که شما روی آنتن می بینید ، حاصل یکسال تلاش شبانه روزی است . من که ندیدم در محل مسابقات کسی به خودش آمپول بزند یا مواد غیر مجازی مصرف کند اما هرچه هست این ورزش هم ورزش سختی است و البته هم پر هیجان . این برنامه را مردم دوست دارند. در 10 سال گذشته ، مردان آهنین پر بیننده ترین برنامه غیر نمایشی نوروز بوده است.

به هر حال این دوست داشتن ، فرهنگی را ترویج می کند که عواقب تلخی دارد. این همه اتفاق ناگواری که به دلیل استفاده از مواد نیروزا برای جوانان رخ می دهد .

من شنیدم 4 نفر از اعضای تیم ملی دوچرخه سواری و دو نفر از اعضای تیم ملی کشتی فرنگی هم دوپینگی بودند.

ماشاالله شما هم که فقط دنبال مثال نقض هستید. دوپینگ در این رشته آزاد است. شما به مردم یاد می دهید که بروند دوپینگ کنند و بیایند بگویند قهرمان هستیم. خیلی از جوانان 16 تا 25 سال این مواد مکمل غیر قانونی را در باشگاه ها استفاده می کنند تا به اندامی برسند که خیلی از قهرمانان شما دارند. البته من هم قبول دارم در میان شرکت کنندگان برنامه تان استثناهایی هم هست اما این نگاه منتقدین است.

من که گفتم از دوپینگ خیلی سر در نمی آورم و نمی دانم آمار استفاده از مکمل هایی که می گویید بین جوانان چقدر است. الان پرورش اندام یکی از مدال آورترین ورزش های ایران است و این بچه های ما هم تلاش زیادی برای ورزش شان انجام می دهند.

اما همین تلاش را مثلا مقایسه کنید با زحمت یک دونده ، یک کشتی گیر یا یک وزنه بردار!

من به شما قول می دهم حتی اگر حسین رضازاده در برنامه ما شرکت می کرد ، نمی توانست خیلی از آـیتم ها را انجام بدهد چون خیلی از آیتم های مان فقط زور بدنی نیست ، انعطاف ، سرعت و هوش بالا هم می خواهد. به هر حال باید بپذیریم مردم این رشته را دوست دارند.

اگر فقط ملاک دوست داشتن مردم و فاکتور سرگرمی است چرا مثلا این فرصت را به ورزش های مدال آوری مثل ووشو یا ... نمی دهید که مبارزات حرفه ای و آماتور دارند و پر هستند از نمایش های مورد علاقه مردم. فیلم های چینی و کره ای این مبارزات هم که خوب بیننده دارد

شاید باید مسئولان دیگر ورزش ها هم دنبال خلق چنین شگفتی هایی باشند و بتوانند باعث ساخت برنامه های هیجان انگیز بشوند. به هر حال ما خیلی از صحنه های مبارزات فول کنتاکت یا بوکس را نمی توانیم پخش کنیم چون از نظر سیما ، خشونت آمیز هستند . این برنامه اما جدال روبرو نیست، مبارزه با اشیا است و با واسطه افراد زورآزمایی می کنند. برای همین خشونتی ندارد.

سئوالم را طور دیگری می پرسم. اگر پسری 17 یا 18 ساله داشتید که می خواست به سمت این رشته برود و از این مکمل ها استفاده کند ، دلخور نمی شدید؟

اگر دوست داشت نه. به هر حال از بوکس که خطرناک تر نیست . یا مثلا دیروز از شبکه خبر یک برنامه دلخراش پخش می شد که خود من اشکم در آمد. یک نوجوانی در کشتی قطع نخاع شده بود. اگر پدر و مادرها این صحنه را می دیدند امکان نداشت بگذارند بچه های شان بروند کشتی. این ها واقعیت هایی هستند که اتفاق می افتند. به این دلایل که نمی شود در یک برنامه تلویزیونی و یک رشته ورزشی را بست.