آنتن زنده نامحدود در اختیار یک فیلمساز معترض نما

برنامه پارک ملت که هر شب معمولا ساعت 11 شب شروع می شود و 1 بامداد هم پایان می یابد، 5شنبه شب به شکلی بی سابقه حدود 90 دقیقه بیشتر طول کشید تا مهمان عزیز کرده و عصبی مزاجش، هر چه دل تنگش می خواهد ببافد و به زمین و زمان بدوبیراه بگوید و محمدرضا شهیدی فر هم در قامت موجودی منفعل، مجبور و مسلوب الاختیار رو به روی او بنشیند و حرف های تکراری و "دردمندانه نما" ی او را بشنود ودر برخی موارد تایید کند. از آنجا که ایشان با روءسای شهیدی فر بسته بود، هرجا هم تشخیص داد، سوالات شهیدی فر را نشنیده گرفت و همچنان یمین و یسار را به هم بافت تا آنتن زنده تلویزیون ساعت ها در اختیار مطلق او باشد. آیا صدا و سیما حاضر است یک صدم وقتی که در اختیار این آقا می گذارد، به مخالفان ایشان اختصاص دهد؟

تنها کاری که از دست شهیدی فر بی نوا برآمد آن بود که لابه لای حرف ها به بینندگانش برساند که این برنامه به واسطه تماس این آقا با مدیران ارشد سازمان صدا و سیما روی آنتن رفته و این وقت موسع و کاملا نامحدود از این بابت به ایشان هبه شده که خاطرحضرتشان بابت نظر سنجی دوهفته پیش برنامه پارک ملت - به رغم موفقیت فیلم مشعشع ایشان - مکدر است. در زمانه ای که امثال بعضی ها را آنقدر لوس و ننر می کنیم که به خود اجازه هرگونه سوء استفاده از آنتن بیت المال برای منافع شخصی را می دهند، باید هم امثال مظفرها و حاتمی کیاها و کلی شخصیت ارزشمند دیگر، 20- 30 دقیقه آنتن داشته باشند و دائم روی حرف های به درد بخور این و آن تیتراژ پایانی برنامه بیاید.

درتاریخ تلویزیون ایران شاید کمتر کسی به اندازه ای که این آقا در 5 سال گذشته آنتن زنده انفرادی در اختیار داشته، روی آنتن رفته و کمتر کسی مجاز بوده هرچه از دهنش در می آید نثار این و آن کند و کسی هم جرات نکند از سوابق مشخص و درخشان او سوالی بپرسد، تازه با وجود تمام حمایت های مادی و معنوی رسمی از فیلم هایش - که اظهر من الشمس است - خود و آثارش را متعلق به بخش خصوصی بداند و با کمال " ...." از جفاهایی( فکرش را بکنید: جفاهایی!) که در حق او و فیلمش شده بنالد و گله و شکایت کند و از عالم و آدم طلبکار باشد. از این این سه نقطه تعبیر بخصوصی نکنید. واقعا نمی دانم نامی برای این رفتار وجود دارد یا نه. واقعا آدم بابت این همه "رو" و اعتماد به نفس کاذب کم می آورد.

جالب آنکه فروش و صدر نشینی در نظر سنجی و از این قبیل او را راضی نمی کند. چرا که اصرار دارد همه اجبارا از ایشان و فیلمش تمجید کنند و زورکی از ته دل فیلم را دوست داشته باشند. بعضی ها به مجبور کردن دیگران به هر وسیله عادت دیرینه دارند دیگر. ترک عادت هم که به شدت موجب مرض است. پس باید هم بعضی ها به خاطر یکی دو میلیون بیننده فیلمشان - که تازه معلوم نیست چند تایشان از فیلم خوششان آمده باشد - خود را جای تمام مردم ایران بگذارند و خدا را بنده نباشند. حق دارند. برای آنها یک مخالف هم زیاد است. تازه این ورژن فرهنگی شده و دمکرات شده بعضی هاست! مظلوم نمایی و و تریپ اعتراض و دردمندی تصنعی و معترض نمایی قلابی هم که فعلا مد است و می صرفد، حتی اگر به ناحق، عضو شورای عالی سینما شده باشی و ریش و قیچی اساسا دست خودت باشد. بیچاره دفاع مقدس ما با مدعیان جدیدش وبیچاره سینمای ما با سوپر استارهای جدیدش.

برنامه "پارک ملت" بعید است دیگر حالاحالاها چنین شب خفت بار و شرم آوری را تجربه کند.