بلاژویچ: در کرواسی به من می‌گویند ایرانی/فوتبال ایران فرهنگ حرفه‌ای بودن ندارد

بلاژویچ کوله‌باری است از تجربه. روحیه بانشاط و پرانرژی این پیرمرد، اصلا به چهره چروک خورده او نمی‌آید. قرار بود طبق هماهنگی‌های قبلی این گفت‌وگو در محل دفتر روزنامه خبرورزشی در اهواز انجام شود که به جهت ازدحام و فشردگی برنامه‌های تیم مس به ویژه استرس حاکم بر روان این پیرمرد در قبل از بازی، محل مصاحبه به یک رستوران تغییر کرد. پیپل‌زاده، مترجم خوزستانی بلاژویچ نقش زیادی در انجام این مصاحبه داشت.

میروسلاو بلاژویچ سرمربی کروات تیم مس کرمان با مشاهده روزنامه و لگوی خبرورزشی، خنده‌ای می‌کند و یک اوه بلند می‌کشد و با دستش آمادگی خود را نشان می‌دهد. بلاژ بعد از شنیدن سؤال اول که دلیل این همه شهامت شما چه می‌تواند باشد که این‌قدر جدی ولی باروحیه مصاحبه می‌کنید با خنده می‌گوید: «من را به عنوان شجاع‌ترین مربی دنیا می‌شناسند. من کارم را خیلی خوب بلد هستم و هیچ‌چیز هم نمی‌تواند من را بترساند و کاملاً به این اطمینان رسیده‌ام.»

پیرمرد کروات در ادامه و در جواب به این سؤال که چگونه از فوتبال ایران شناخت پیدا کردید و به آن راه یافتید هم می‌گوید: «من از قبل هم به این شناخت و آشنایی رسیده بودم، حتی وقتی هم در ایران نبودم بعضی از دوستان و هموطنان من در کشور ایران مشغول به کار و مربیگری بودند.» بلاژ از روزهای رفتن از ایران در همان مرحله اول آمدنش می‌گوید: «وقتی فاصله ایجاد شد و در ایران نبودم، اخبار فوتبال شما را از طریق، برانکو، بگوویچ، بوناچیچ، نیکولیچ، دارکو، پاپلوکوویچ و سایر دوستان خودم پیگیری می‌کردم و خیلی هم از شما جدا نبودم.»

بلاژویچ وقتی از ما این سؤال را می‌شنود که چرا مربیان کرواسی ایران را برای کار و مربیگری انتخاب می‌کنند یا اینکه چرا خودت دوباره به ایران آمدی، با فریاد و خنده می‌گوید: «ایران وطن دوم ماست. اصولاً در کرواسی من را به عنوان یک ایرانی می‌شناسند و به من می‌گویند ایرانی.» وقتی بلاژ از ما می‌شنود که شما هم به ایران تعصب دارید و ایران را دوست داشته‌اید، دوباره با ما دست می‌دهد و برایمان آرزوی موفقیت می‌کند. میروسلاو بلاژویچ در مهم‌ترین بخش از مصاحبه خود درخصوص حرفه‌ای و حرفه‌ای بودن و اساس حرفه‌ای‌گری و اینکه حرفه‌ای بودن چه می‌تواند باشد می‌گوید: «حرفه‌ای‌گری یک فرهنگ است. متأسفانه زیاد این فرهنگ را در ایران نمی‌بینم و فوتبال فاقد این فرهنگ است. البته بیشتر بازیکنان و ورزشکاران ایرانی هم به این حداقل‌های فرهنگ حرفه‌ای‌گری، احاطه‌ای ندارند که امیدوارم به این فرهنگ نزدیک‌تر بشوند هرچند که نیاز به تربیت دارند. در این خصوص هشدار هم باید داد اگر کسی از خودش مایه نگذارد قطعاً به جایی نخواهد رسید.»

بلاژ در این خصوص و تلاش‌های انجام پذیرفته برای این عرصه هم ادامه می‌دهد: «بازیکنان ایرانی، استعداد خوبی دارند و می‌توانند به این عرصه هم برسند که 7 عامل می‌تواند در حرفه‌ای شدن مهم و تأثیرگذار باشد و حتی اگر یکی را هم خوب داشته باشد می‌تواند به عرصه حرفه‌ای‌گری خوب وارد شده باشد.»

او این 7 عامل را نام می‌برد و می‌گوید: «اول انگیزه است، دوم جوهره و شخصیت فردی و اجتماعی فرد، سومین عامل هوش و هوشمندی و چهارم علاقه، استمرار و تمرکز داشتن در تمرینات است و پنجم اینکه بازیکن محیطی را که در آن کار و فعالیت می‌کند به مثابه محیط یک خانواده و خانواده خودش بداند. عامل ششم، استعداد است که خیلی مهم است و بالاخره هفتمین ملاک در این حرفه‌ای‌گری شانس است که باید همراه ورزشکار باشد.»

سرمربی مس کرمان در ادامه درخصوص فاصله بازیکنان ایرانی با این حرفه‌ای بودن هم می‌گوید: «ایرانی‌ها، گام‌های اساسی را برداشته‌اند، فاکتور اول که استعداد است ولی بعضی‌ها، فاکتور دوم را که همان انگیزه و جوهره باشد را هم دارند ولی باید قبول کنید که فقط کمبود هوش فوتبالی در آنها هست. فوتبالیست‌های شما خیلی هم دوست ندارند تمرین کنند که این یک نقطه‌ضعف بزرگی برای شماست، البته اگر محیط خوب نباشد، مربی مقصر خواهد بود چراکه مربی ‌باید این محیط را مهیا و آماده کند. یعنی همه برای یک نفر و یک نفر برای همه. البته شخصا فاکتور شانس را خیلی قبول ندارم. شانس یعنی چه؟ در 16 قدمی دروازه حریف چهار موقعیت خوب گیرمی‌آوری ولی به‌ثمر نمی‌رسانی؛ این به شانس ربطی ندارد. بعد یک‌دفعه می‌بینی که ضدحمله حریف به گل تبدیل می‌شود. اگر از 7 عاملی که گفتم، 6 عملی شوند، شانس دیگر دخالتی پیدا نمی‌کند و جایی نمی‌تواند داشته باشد. باید جنگندگی داشته باشی و خوب بازی کنی، یعنی اگر آماده نباشی، شانس هم به سراغت نمی‌آید، شانس را رها کنید، در واقع شانس برای سایر چیزهای سرگرم‌کننده است. باید رفت و جنگید، باید دانست که پیروزی الکی هم به‌دست نمی‌آید.»

پیرمرد به دلایلش‌ برای انتخاب شهر کرمان و تیم محبوب این شهر هم اشاره می‌کند و می‌گوید: «در کرمان و مس این شهر بعضی از این فاکتورها و عوامل موجود است، بعضی از بچه‌ها این عوامل را دارند و تقویت می‌کنیم، بعضی هم که ندارند وظیفه ماست که روی این فاکتورها کار کنیم تا به دیگران برسند. باشگاه مس کرمان این ساختار خوب را دارد و به مدیریت این باشگاه اعتقاد دارم و این بزرگی ویژگی کار ماست. همه باشگاه‌ها دارای این فاکتورها نیستند و همه یک‌طور هم نیستند، افراد و مدیریت حال حاضر مس کرمان می‌توانند اوضاع را خوب جمع و جور کنند و پشت‌سر من هم هستند و به آنها اعتقاد دارم، این حمایت‌های خوب برای یک پیروزی نیست و این پیروزی‌ها باید تداوم یابد. پیروزی‌های ما نمی‌تواند شانسی بوده باشد. ما مثل یک مجموعه متحد عمل می‌کنیم.»

بلاژ در ادامه و در پاسخ به این سؤال که هم اکنون فوتبال در اروپا به عنوان یک زندگی و پدیده‌ای فعال عمل می‌کند و تا چه میزان می‌شود به این بهبود روند و درخشندگی در ایران امیدوار بود، می‌گوید: «من کاری به اروپا ندارم ولی می‌گویم ملت ایران یک ملت کاملاً فوتبالی هستند و روحیات حرفه‌ای‌گری را می‌توان در فوتبال ایران مشاهده کرد. من قول می‌دهم ایران به جایگاه ممتاز و اول فوتبال در آسیا برسد و تیم‌‌ملی هم به نتایج کاملاً بهتری برسد و مثل یک لکوموتیو عمل نماید.»

بلاژویچ درخصوص آن شب تلخ در منامه بحرین هم می‌گوید: «نمی‌توانم اسرار آن شب تلخ را بازگو کنم، نمی‌توانم. اصلاً (باخنده). در حال حاضر قابل گفتن نیست. اگر قبلاً می‌گفتم به شما هم می‌گفتم و بعد از مرگم قطعاً همه شما خواهید فهمید.» بلاژویچ در پاسخ به اینکه آیا سیاست پشت حادثه شب تلخ منامه بوده است هم می‌گوید: «قطعاً به جوابی نخواهید رسید و با کلمه فارسی نمی‌توانم، چندبار این کلمه را تکرار می‌کند.»

چیرو در ادامه به برانکو و نوع توانمندی‌های این مربی ارزنده هم اشاره می‌کند و می‌گوید: «برانکو یکی از کارشناسان بزرگ فوتبال در دنیاست، البته ایرادی هم دارد، برانکو رهبر نیست، یعنی نمی‌تواند رهبری خوبی بکند. برانکو نتوانسته یک لیدر خوب باشد، ولی همیشه نتایج خوبی در تیم‌هایش گرفته است. در عربستان هم نتایج خوبی گرفته است. من هر روز با برانکو در تماس هستم. برانکو شاگرد من است.»

سرمربی مس کرمان در ادامه به بازی مقابل فولاد خوزستان می‌رسد و از فولاد با کلمه شیر یاد می‌کند و می‌گوید: «فولاد مستحق باخت نبود و خوب بازی کرد ولی نمی‌دانستند با چه کسی حریف هستند (بلاژ به خودش اشاره می‌کند و همگی دور میز مصاحبه می‌خندند) واقعاً نمی‌دانستند من روبه‌روی‌شان هستم.»