دادکان: باید عذرخواهی کنند تا برگردم/زندگی را بر من حرام کردند

* یک نهاد دولتی بیاید بگوید من یک ریال به دادکان پول داده‌ام. هر کسی بیاید بگوید در زمان مدیریت من در فدراسیون یک ریال به من داده، دو ریال از من بگیرد.

* هر روز مدیران فدراسیون فوتبال به من می‌گفتند برو دنبال پول. من هم می‌‌رفتم؛ اما دستم را جلوی این نهاد و آن دستگاه دولتی دراز نمی‌کردم. خودم می‌دانم که چطور برای فوتبال پول جور کردم اما خوشحالم که فوتبال در آن روزها آبرومند زندگی می‌کرد.

* فوتبال را کوچکش کرده‌اند. چرا نباید قهرمانان قدیمی فوتبال مدیریت ورزش را به دست بگیرند؟ چرا فوتبال را از دست فوتبالی‌ها خارج کرده‌اند؟ یکی نیست جواب این سؤال من را بدهد. من این سؤال را هزار بار پرسیده‌ام و در تلویزیون هم گفته‌ام اما جوابی نشنیدم. اگر قدیمی‌های فوتبال بیایند حرف اهالی فوتبال را بهتر درک می‌کنند.

* یک بار به رادیو گفتم دوستم می‌تواند هزینه ساختن یک مقبره آبرومند برای آقا تختی را بدهد به شرطی که همه چیز دست خودمان باشد. 6 ماه همه چیز را دست می‌گیریم و بعد از 6 ماه یک جای درست و حسابی تحویل می‌دهیم. همین شد مایه شر. آنقدر حرف زدند که ما عطای کار را به لقایش بخشیدیم و گفتیم خودشان بروند درستش کنند. هنوز دارند درستش می‌کنند. هر سال که 17 دی می‌آید دلم می‌سوزد.

* باز هم می‌گویم اگر می‌خواهند من به فوتبال برگردم باید از من و همکارانم دلجویی شود. اگر من بیایم و قبول کنم برگردم همین آقای پهلوان که کنار من نشسته نمی‌گوید پس شخصیت شما و دوستانت چه می‌شود؟

* بعد از جام‌جهانی زندگی را بر من و خانواده‌ام حرام کردند آن وقت الان هیچ‌کس نیست جواب مردم را بدهد. آقایان کجا هستند؟

* یکی که نمی‌توانم نامش را ببرم به من سفارش کرد برگرد. من گفتم باید مشورت کنم. گفت چه مشاوری بهتر از قرآن. خودش استخاره کرد و خیلی بد آمد. پیشانی‌ام را بوسید و گفت: حرفم را پس گرفتم خدا هم دوست ندارد برگردی اما همین آقا دوباره 10 روز بعد به من زنگ زد و گفت همه می‌خواهند برگردی.

* ماجرای برانکو را تمامش کرده بودم که آن نامه را زدند و او را سر لج انداختند. 450 میلیون پاداش صعود به جام‌جهانی، حق برانکو بود اما اگر من بودم توی چشمش نگاه می‌کردم و می‌گفتم همین 250 میلیون که به تو دادم برایت بس است.

* من به برانکو برای 27 ماه 980 هزار دلار دادم. یعنی سالی حدود 430 هزار دلار. من با این مربی به جام‌جهانی رفتم و به ازای هر سال کارش در فوتبال ایران 400 هزار دلار دادم آن وقت آقایان به قلعه‌نویی برای چند ماه 400 میلیون تومان، به علی دایی برای یک سال 800 میلیون و به آقای قطبی هم برای این مدتی که به عنوان سرمربی تیم ملی در ایران بوده بالای یک میلیارد و 200 میلیون تومان پرداختند. تازه مریبان تیم ملی اگر تیم ملی را به جام‌جهانی می‌بردند، پاداش هم می‌خواستند. حالا مردم بگویند چه کسی به فکر آنها و به فکر فوتبال ایران بود.

* بازیهای لیگ در چه زمانی انجام می‌شود؟ شنبه، دوشنبه، سه‌شنبه. . . اینها دیگر چیست؟ مگر پنجشنبه و جمعه چه ایرادی دارد؟ قدیم مگر در چه روزهایی برگزار می‌شد؟ انگار اصلاً آقایان دوست ندارند تماشاگر به ورزشگاه برود. آنها با این برنامه‌ریزی‌شان، تماشاگران را از ورزشگاه‌ها فراری داده‌اند و حالا هم باید خوشحال باشند. آخر وقتی فوتبال دیدنی نباشد و روز جمعه هم برگزار نشود و قیمت بلیتش هم گران باشد، چرا باید تماشاگر برای دیدنش به ورزشگاه برود؟

* علی دایی به من زنگ زد و گفت رخصت. من گفتم علی جان تو قربونی مفتی هستی. اگر تیم ملی با تو یک باخت بیاورد، هیچ‌کس در این فوتبال از تو حمایت نمی‌کند. وقتی تیم ملی به عربستان باخت به درودگر گفتم به علی زنگ بزن بگو برکنار شد. او قبول نکرد اما فردایش او را برداشتند.

* همین جا می‌گویم تیم ملی خیلی کارش سخت است. من نگران این تیم در جام ملت‌ها هستم که این حرف‌ها را می‌زنم. میلاد میداودی دستش را می‌بندد، سرمربی تیم ملی او را خط می‌زند. آخر این هم شد دلیل؟ اگر همه ما وطن‌پرست باشیم هیچ‌وقت چنین کاری نمی‌کنیم. تیم ملی نباید به خاطر مسائل شخصی قربانی شود. من رفتم دنبال وحید هاشمیان و خداداد عزیزی تا تیم ملی به جام‌جهانی برود آن وقت این آقا برای دل خودش، یک بازیکن را که به درد تیم ملی هم می‌خورد، خط می‌زند. مثل این بازیکن شایسته، زیاد داریم که بیرون گود مانده‌اند. آنقدر زیاد که اگر با تیم ملی اصلی بازی کنند، تیم اصلی را می‌برند.