آینده فناوری سه بعدی چیست؟

استقبال از اکران اولین فیلم‌های سه‌بعدی در سینما، ظهور تلویزیون‌ها و طراحی بازی‌های سه‌بعدی نشان می‌دهد مقاوم در برابر گسترش فناوری سه‌بعدی دیگر چندان ممکن نیست؛ اما فکر می‌کنید این فناوری چه تأثیری روی زندگی ما خواهد داشت؟

آیا فناوری سه‌بعدی جزیی جدایی‌ناپذیر از تمام صفحات نمایش از تلویزیون‌‌ها گرفته تا دستگاه‌های خودپرداز خواهد شد؟ یا به کلاس‌های درس خواهد آمد تا بخشی از فرایند یادگیری را شکل دهد؟ و شاید در نهایت تغییر چندانی نخواهد کرد و تنها در فیلم‌ها یا انیمیشن‌ها باقی خواهد ماند تا دایناسورهایی را شکل دهد که می‌توانند دم‌شان را به بینی تماشاچیان مشتاق نزدیک و نزدیک‌تر کنند.

به گزارش سی.نت، جیم چابین، مدیر جامعه بین‌المللی فناوری سه‌بعدی معتقد است این فناوری به تمام صفحات نمایش موجود در جهان سرایت خواهد کرد چون هزینه سه‌بعدی‌سازی یک صفحه نمایش از هزینه رنگی‌کردن یک تلویزیون سیاه و سفید بیشتر نیست. او می‌گوید: «فناوری سه‌بعدی به یک تراشه و کمی گاز بیشتر نیاز دارد«.

اما در عمل فقدان استاندارد تعریف‌شده برای عینک‌های سه‌‌بعدی و عوارضی که می‌تواند استفاده از این دوربین‌ها برای بعضی از کاربران داشته باشد، این تغییرات را کمی پیچیده‌‌تر می‌کند. علاوه بر این تفاوت اندک میان فناوری دو‌بعدی و سه‌بعدی چیزی نیست که برای مصرف‌کنندگان بدیهی باشد. این فناوری مورد علاقه استودیوهای فیلم‌سازی و سازندگان سخت‌افزار است اما هنوز کاربران نمی‌دانند که چطور می‌شود با آن کنار بیایند.

از سوی دیگر مصرف‌کنندگان باید هزینه بیشتری را برای خرید تلویزیون‌های سه‌بعدی بپردازند و هزینه ارسال فایل‌های سه‌بعدی در فضای مجازی بسیار‌بیشتر از فیلم‌های دو‌بعدی خواهد بود. حتی اگر این فایل‌ها تا حد امکان فشرده شوند باز هم حجم بالایی خواهند داشت و ارسال آنها توسط گردانندگان تلویزیون‌های کابلی به مشتریان هزینه‌بر خواهد بود.

کارشناسان می‌گویند نمی‌شود یک فیلم با کیفیت پایین را به فیلمی سه‌بعدی تبدیل کرد. بنابراین اگر کیفیت محتوای ارسالی را در نظر بگیریم شاید بتوان از بخشی از هزینه‌ها چشم‌پوشی کرد.

البته تبدیل محتوای دو‌بعدی به یک فیلم سه‌بعدی چیزی نیست که مورد توافق همه تولیدکنندگان باشد. عده‌ای معتقدند تمامی مراحل تولید یک فیلم سه‌بعدی باید از ابتدا صورت بگیرد و عده‌ای دیگر هموار کردن مسیر برای این فیلم‌های تازه را مستلزم تبدیل فرمت‌ها به یکدیگر می‌دانند.

اگر فیلم دو‌بعدی تهیه شود و سپس به یک فیلم سه‌بعدی تبدیل شود بین 15 تا 30درصد از هزینه‌های تولید کاسته خواهد شد. با این حال این تبدیل هزینه‌بر و وقت‌گیر است و باید با هزینه بلیط بیشتر در سینماها جبران شود.

مسئله دیگر استفاده از عینک‌های مخصوص دید سه‌بعدی است که باید برای تماشای فیلم‌های سه‌بعدی مورد استفاده قرار گیرند و استفاده از آن در منازل چندان ساده به نظر نمی‌رسد.

علاوه بر این فرد نمی‌تواند از عینک‌های طبی همراه با عینک سه‌بعدی استفاده کند و تماشای فیلم‌ها یا بازی‌های سه‌بعدی بدون استفاده از عینک وعده‌ای است که به این زودی‌ها محقق نخواهد شد. به نظر می‌رسد حداقل برای چند سال آینده استفاده از فناوری سه‌بعدی در سینماها بهترین گزینه باشد.